Melanie – deel 4; voetballen met pijn

De eerstejaars en ik werden steeds closer, maar ondanks dat mijn kamergenootje en ik niet. Ik weet nog goed dat ik de eerste uitwedstrijd niet mee kon reizen omdat mijn papieren bij de NCAA, de Amerikaanse voetbalbond, nog niet in orde waren, en alle eerstejaars terugkwamen en ze kamers wilden ruilen. We hebben het geluk dat we allemaal op dezelfde verdieping, in dezelfde hoek, 3 kamers naast elkaar hebben, dus dat zou niet heel lastig worden. Ik vond het allemaal prima, want ik kon het toch niet goed vinden met mijn kamergenootje, maar dat het achter mijn rug om ging vond ik best erg. Ik ben een “straight to the point” persoon, dus ik vond het vervelend dat het op die manier moest gaan. Uiteindelijk is mijn kamergenootje gewoon op deze kamer gebleven en hadden alleen de andere meiden onderling geruild. Alle negativteit werd me op dat moment te veel. In de derde week kreeg ik last van een oude blessure. Ik baalde enorm, maar wilde niet zwak overkomen, dus ik bleef gewoon doorgespelen. We hadden elke dag een training of wedstrijd, op maandag na. Daarnaast hadden we elke dinsdag en donderdag gewichttraining in de ochtend en elke woensdaochtend looptraining. Je kan je wel voorstellen dat als je geblesseerd bent, het best hard is om elke dag, en soms twee keer per dag, intensief te sporten. Tot op een gegeven moment ik in begin oktober na een training amper kon lopen. Ik liep al bij de fysio, maar ik ging vaak genoeg huilend naar bed omdat het voelde alsof niemand mij serieus nam. Mijn coach is zo fanatiek dat hij me elke week weer vertelde dat ik de volgende week fit moest zijn. Als ik hem vertelde dat ik niet wilde invallen, omdat het voelde alsof ik niet genoeg zou kunnen geven, kreeg ik dát weer te horen. Het voelde ook alsof mijn vriendinnen en teamgenoten me niet serieus namen, wat zij later ook toegaven.

We hadden twee wedstrijden per weekend, en elk weekend hoopte ik dus dat ik blessurevrij zou zijn om te kunnen spelen, want je mist veel wedstrijden als je er 2 per week hebt. Mijn ouders vroegen me elke dag hoe de trainingen gingen, maar helaas ik moest ze elke keer weer vertellen dat ik niet mee had kunnen trainen. Wanneer zij vroegen of zij mij weer konden zien spelen in het weekend, moest ik ze elke keer weer hetzelfde antwoord geven; “Nee waarschijnlijk niet, ik heb nog te veel last.” Het was ook frustrerend want de fysio’s hier zijn fysio’s in opleiding en hielpen mij dus ook niet goed, omdat ze nog niet over voldoende kennis beschikten. Elke maandag komt er een dokter van het ziekenhuis om de extra vragen te behandelen als je die had. Ik had onze fysio gevraagd of hij mijn naam op de lijst kon zetten omdat ik een second opinion wilde. Eigenlijk was het een first opinion want ik had totaal niet het gevoel dat mijn fysio wist wat ik had. Toen ik aan de beurt was lieten zij mij een paar oefeningen doen, wat totaal letterlijk minder dan 1,5 minuut duurde, en concludeerden gelijk dat mijn heup en bilspier niet sterk genoeg waren.

Nu had mijn fysio in Nederland dat ook al gezegd toen ik last had van mijn oude blessure, maar dit was een andere pijn. Ik bleef dezelfde oefeningen doen en het werd er niet beter op. Toen het einde van het seizoen was aangekomen (eind oktober), zeurde ik al 3,5 week om een MRI scan en deed ik al voor 2 maanden dezelfde oefeningen. Uiteindelijk hadden de fysio’s contact opgenomen met het ziekenhuis en kon ik eind november terecht voor mijn MRI. Omdat het al zo lang duurde, had ik al een vlucht naar huis geboekt voor als ik hier niet geholpen kon worden. Want wat als het precies zoals mijn oude blessure was, een spier in m’n bil die helemaal vast zit, en die je alleen met dry needling (een soort accupuntuur) los kan krijgen in mijn geval? Dan kon ik hier niet geholpen worden, want hier doen ze alleen dry needling in Fargo, 5 uur verderop.

Tussen eind oktober en eind november was door de eerste 2,5 week rust mijn pijn helemaal afgenomen en dacht ik dat ik wel weer klaar was om iets te doen. Ik begon het zaalvoetballen in mijn vrije tijd steeds leuker te vinden en deed dat dan ook elke dag de week voor de scan en de paar dagen na de MRI. Maar natuurlijk begon alle pijn weer terug te komen. Ik ben best eigenwijs, dus je kan het wel raden, ik bleef gewoon elke dag voetballen. Zaalvoetballen werd mijn uitlaatklep. Naast dat werd mij ook het advies gegeven om niks te doen in de sportschool, mijn bed op en af te springen, of de trap op en af te rennen. Natuurlijk bleef ik dit gewoon doen, want ik kan moeilijk stil zitten (mijn ouders willen me volgens mij nog steeds testen voor ADHD haha.) 3 Dagen na de scan kreeg ik de uitslag en het bleek dat ik een hip impingement en een ischial tuberosity stress fracture had. Het was dus niet niks, en waarschijnlijk was het niet zo erg geworden als ik gewoon vanaf het eerste moment goed geholpen werd en niet zo eigenwijs was om elke keer maar door te blijven gaan. Maar ja wat verwacht je van iemand van 18 jaar die naar de andere kant van de wereld is gegaan en maar één droom heeft, en dat is voetballen, denk ik dan. Nu wist ik dus wat ik had en ik moest 4 weken rust houden van de dokter. Kwam dat even goed uit; ik had toch al besloten om naar huis te gaan voor de kerstvakantie. Het zou een vliegreis worden om nooit te vergeten…..