Melanie – deel 4; voetballen met pijn
De eerstejaars en ik werden steeds closer, maar ondanks dat mijn kamergenootje en ik niet. Ik weet nog goed dat ik de eerste uitwedstrijd niet mee kon reizen omdat mijn papieren bij de NCAA, de Amerikaanse voetbalbond, nog niet in orde waren, en alle eerstejaars terugkwamen en ze kamers wilden ruilen. We hebben het geluk dat we allemaal op dezelfde verdieping, in dezelfde hoek, 3 kamers naast elkaar hebben, dus dat zou niet heel lastig worden. Ik vond het allemaal prima, want ik kon het toch niet goed vinden met mijn kamergenootje, maar dat het achter mijn rug om ging vond ik best erg. Ik ben een “straight to the point” persoon, dus ik vond het vervelend dat het op die manier moest gaan. Uiteindelijk is mijn kamergenootje gewoon op deze kamer gebleven en hadden alleen de andere meiden onderling geruild. Alle negativteit werd me op dat moment te veel.
Een nieuw seizoen brengt veel veranderingen met zich mee. Nieuwe teamindelingen, nieuwe speelsters en in veel gevallen ook nieuwe trainers/coaches. Deze nieuwe groep bereidwillige mensen verdienen aandacht. Ook zij hebben behoefte aan informatie en ondersteuning wanneer het aankomt op het coachen, trainen en begeleiden van voetballende kinderen.
Dus toen was het besluit genomen, ik ga naar Post University. Ik kreeg een contract toegestuurd wat ik moest tekenen om te laten zien dat ik officieel m’n universiteit heb gekozen en waardoor andere scholen me niet meer mochten aanspreken. Ik was die eerste weken na de kerstvakantie nog gewoon gefocust om m’n seizoen goed af te sluiten. Helaas scheurde ik toen mijn enkelbanden en was het seizoen snel afgelopen voor me. Dit zorgde ervoor dat ik veel revalidatie heb gedaan zodat ik fit naar Amerika kon gaan. Ondertussen moest ik me ook voorbereiden voor mijn eindexamens van het IB (tweetalig VWO). Op z’n minst gezegd; een enerverende tijd…! Toen ik hoorde dat ik geslaagd was heb ik mijn handen voor mijn ogen geslagen en 
it is Daniëlle Kaptein, 10 jaar oud. Afgelopen seizoen speelde ze linksvoor in de JO10-1 bij VV VEP. Vanaf aankomend seizoen speelt ze bij V.V. De Meern. Haar hobby’s zijn voetbal, piano spelen, lezen (boeken, tijdschriften, strips) en atletiek.
Al sinds mijn vierde zit ik op voetbal. Nooit een andere sport uitgeprobeerd, het was altijd “voetbal, voetbal, voetbal”. Ik speelde tot en met mijn zeventiende met jongens, totdat ik de overstap maakte naar de Saestum Vrouwen. Ik heb – sinds ik weet niet hoe oud ik was – de droom gehad om in Amerika te voetballen. Het leek me geweldig, “The American Dream”. Je las erover op social media; wéér eentje vertrokken naar Amerika! Ik dacht, op een dag ben ik diegene die het vliegtuig pakt en het gewoon doet. En die dag kwam. Maar het was een lange weg, dat wel. Twee jaar geleden gingen we op vakantie naar Amerika, dit zou de eerste keer zijn voor mij. Spannend, ook omdat ik zulke 
Toen ik jong was had ik altijd al ideeën over wat ik wilde doen als ik later groot zou zijn. Het liefst wilde ik of piloot of profvoetbalster worden. Ik moet wel toegeven dat ik eigenlijk een meisje ben die altijd alles wel heel leuk vond, maar nooit echt heel overtuigend iets zo graag wilde als die twee dingen. Het ene moment wilde ik iets gaan doen met capoeira (Braziliaanse vecht-dans) omdat ik daar een paar proeflessen van had gehad op de basisschool en het andere moment dacht ik dat ik een medaille kon winnen met zwemmen. Ik weet nog dat wanneer mijn moeder me vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde, ze altijd zei dat ik een dag voordat ik jarig was haar pas