Ik ben Jaylie Hagman en ik ben 11 jaar. Mijn 2 zusjes en oudere zus staan mij vaak langs de lijn aan te moedigen tijdens de wedstrijden op zaterdag. Ik ben begonnen met turnen, maar nadat ik daar een tijdje op had gezeten wilde ik heel graag op voetbal. Toen ik een keer bij mijn neefje in het kabouter team had meegespeeld wist ik het zeker. Op 6-jarige leeftijd
Als jong jochie heb je doorgaans niet veel inbreng over clubkeuze. Dat is veelal voor je bepaald en heeft in 99 van de 100 gevallen te maken met de club waar pappa of mamma reeds actief zijn, of zeer actief zijn geweest, in welke rol dan ook. Nou ja, maakt niet uit, zolang ik maar lekker kon voetballen. Of ik me nou heel bewust was van de club waar ik mijn eerste meters zou maken, niet dus. Ik was 6 jaar toen ik met mijn broers op pad ging. Geen idee waar naartoe, want op die leeftijd loop je al gauw achter je grote broer of zus aan. In mijn geval broers, want die zaten allebei al op voetbal. En mijn zus…ja die heeft voetbal nooit leuk gevonden; toen niet, nu niet….nooit niet. Mijn ouders hadden daar ook geen tijd voor, zal ik maar zeggen. Na een halfuurtje wandelen kwam ik met mijn broers aan op de plaats van bestemming. Oh, maar dit kende ik wel; de plaatselijke voetbalclub, recht tegenover de Zaanse Schans. Dacht dat ik met mijn broers ging voetballen.
As a young boy you usually do not have much input on club choice. That is mostly for you and in 99 of the 100 cases to do with the club where mom or dad are already active, or have been very active, in any role. Well, it doesn’t matter, as long as I could play soccer. Whether I was very aware of the club where I would make my first meters, not so. I was 6 years old when I went out with my brothers. No idea where to go, because at that age you soon walk behind your big brother or sister. In my case, brothers, because they were already on soccer. And my sister … well, she never liked soccer. My parents didn’t have time for soccer. After a while, I arrived at the destination with my brothers. Oh, but I knew this; the local soccer club, right in front of the Zaanse Schans (famous windmill parc). I thought I would play soccer with my brothers.
I can still remember it well. A fantastic beautiful day in August. Hopefully waiting for the coach who would appear. It took a while, but we did not let us go crazy. After all, it was great weather, so that would be fine. After a while we started to worry. That coach would not have forgotten? Maybe we were mistaken in the time! No that is not possible. We couldn’t imagine that 18 parents would be wrong in the time. Then just ask the man at the materials loft in recognizable club clothing. I hoped he could provide me with clarity and asked if he knew who would become the coach of the team. Unfortunately, he had no
Toen was de dag daar dat ik eindelijk voor de feestdagen naar huis ging. Ik kwam rond 14.00 uur terug uit school en had van tevoren al afgesproken om met mijn huisgenootje onze nagels te laten doen. Een paar dagen geleden had onze huisbaas zijn oude auto, die toch maar bij hem in de garage stond aan ons gegeven. Zo zouden we minder afhankelijk zijn van onze andere kamergenoot en hoefden we niet elke dag van en naar school te lopen.
Hoi ik ben Daimy Dijkstra en ben 14 jaar oud. Ik speel nu al 6 jaar bij VV Nederhorst. Op dit moment speel ik in JO15-1 en het liefst speel ik op het middenveld. Op zaterdag speel ik dan in een gemengd voetbalteam en op zondag train ik sinds vorig jaar bij de UVVA.
Ik kan het me nog goed herinneren. Een fantastische mooie dag in augustus. Hoopvol wachtend op de trainer die zou verschijnen. Het duurde even, maar we lieten ons niet gek maken. Het was tenslotte heerlijk weer, dus dat zou vast goed komen. Na enige tijd begonnen we ons toch zorgen te maken. Die trainer zou het toch niet vergeten zijn? Misschien hadden wij ons wel vergist in het tijdstip! Nee, dat kan niet. Kan me niet voorstellen dat 18 ouders zich zouden vergissen in het tijdstip. Dan maar even vragen aan die man bij het materialenhok in herkenbare clubkleding. Ik hoopte dat hij mij duidelijkheid kon verschaffen en vroeg hem of hij wist wie de trainer van het team zou worden. Helaas, hij had geen
Mijn naam is Isa Ledder ben in oktober 13 jaar geworden, zit in de tweede klas van Tvwo en ik voetbal in JO15-1 bij VV Nederhorst, mijn favoriete plek is middenveld of linksbuiten. Mijn favoriete club is Ajax, zowel de mannen als de vrouwen moedig ik vaak aan.
Voordat ik ging voetballen, zat ik op
Dit deel heb ik onderweg in het vliegtuig geschreven aangezien ik het een mooi moment vond om terug te kijken op de zomer en beetje te reflecteren (maar niet al teveel hoor). Omdat ik een scheurtje in mijn heup labrum had was mijn zomer anders dan gepland en gehoopt. In plaats van veel buiten te rennen en met de bal bezig zijn ben ik vooral in de sportschool, het ziekenhuis en bij de fysio in Zeist geweest. Dit heeft er voor gezorgd dat ik op dat moment vreesde voor mijn
Ons preseason was minder hard dan ik had verwacht. Natuurlijk waren er dagen bij dat we heuvels moesten rennen omdat we een trainingspartijtje verloren hadden, of dat we sprintjes moesten trekken totdat we erbij neervielen omdat we kennelijk te bang waren om er hard in te gaan bij de training op corners. Ook moesten we op onze vrije dag naar het lokale park komen om daar met het team coopertesten te rennen. Maar ondanks dat is het me dat jaar erg meegevallen. natuurlijk ook omdat ik me goed van tevoren had voorbereid, maar ook omdat ik de gedachtegang erachter begon te herkennen. Het enige wat mijn coach eist is dat wij hard erin gaan, niet bang zijn, slimmer zijn dan de tegenstander en werkvermogen laten zien. Alles geven om te winnen.