De laatste training UVVA? Dat denk ik niet!
Als vader van twee voetballende dochters die ernaast ook clubtrainer is, heb ik het gehad. Sommige kennissen, als ze erachter komen in wat voor sport mijn meisjes zitten, reageren: het is niet echt een vrouwensport!!! Afijn, ondanks dunne a dikke lagen civilisatie blijven we toch blijkbaar een oer primitieve kern behouden, het geeft niets, dat is dan ook onze ‘origine’. Een paar jaar geleden in Zeist, sprak ik een paar FC Utrecht meiden over hun ervaringen. Zij voetbalden puur en alleen omdat zij van het spelletje hielden; geen salarissen, geen roem, geen glitter en glamour. Helaas weten we allemaal hoe het vrouwenteam van onze regio zijn/haar lot tegemoetgekomen is. Voetbal is nou eenmaal een mannenmonopolie, een miljarden industrie, gegijzeld door organisaties, besturen, sponsoren, zelfs door trainers en ouders die hun eigen kinderdromen en ambities projecteren, en verwezenlijkt willen zien worden bij hun nakomelingen. Als trainer betrap ik mezelf bij verlies (het is slechts een keer in het hele seizoen gebeurd), chagrijnig, zullen we maar zeggen, waarbij ik de opmerking van mijn negenjarige dochter nodig heb om te reflecteren. Nu ga ik stoppen hiermee, want deze tekst gaat niet over wat er niet goed gaat in de voetballerij.
Toen ik de UVVA uitnodiging kreeg, was ik argwanend, ‘daar heb je nog zo eentje’ dacht ik. Toch gaf ik het een kans (op aandringen van mijn dochters). Vooruit dan maar, alleen deze acht trainingen, zei ik. Terug van de allereerste training, komen ze allebei met glimlachende gezichten. ‘Het was anders’ zei mijn oudste. Als iemand die nogal van de (voetbal) wereld gezien heeft, wou ik precies weten wat er ‘anders’ was. Dus vanaf dat moment keek ik wat ‘kritischer’ naar. Wat heeft de UVVA staf toe te voegen aan mijn eigen trainingen? Ik doe het toch goed; tweede in de competitie, mijn team hartstikke gelukkig, wat wil je nog meer? Bij mij werkt het zo; training betekent hard werken, de wedstrijd werpt vruchten af, het moment van genieten breekt aan.
Nee, hier pakken ze het toch anders aan; vanaf de eerste minuut ontstaat er een soort ambiance. Een kundige, dynamische, vrolijke groep trainers zorgt meteen voor een uitnodigende sfeer, waarbij de meiden op een natuurlijke manier meegenomen worden in een positieve belevingswereld. Knap hoor, zeg ik tegen een van de trainers. Ik leer ook zelf heel veel hiervan- antwoord hij,-hoezo is meidenvoetbal ‘minder’? Wie beweert dat? Ze verbazen me telkens weer, hij is trots op de geboekte vooruitgang.
In een maatschappij waar we steeds meer geïsoleerd raken in onze eigen individualisme en zelfgecreëerde eenzaamheid, zorgen deze dames (sommige ex-FC Utrecht speelsters) en heren voor interactie, voor teamgevoel, het UVVA -Team is een feit. Als dit geen meerwaarde is, dan weet ik het niet meer; wat we bij anderen los kunnen maken en vice versa, ervaar ik als verbindingscement, een echte essentie van waar het leven omdraait. Vergis je je niet, het is hier geen speeltuin, hier wordt gevoetbald! De durven-ondernemen-ervaren- toepassen filosofie wordt gehanteerd. ‘Corrigeren en complimenteren’ hebben het overgenomen van ‘straffen en belonen’ stijl. Dat een wedstrijd mooi kan zijn wist ik al, maar zulke flamboyante trainingen had ik eerder niet gezien. Vijf spelers van mijn team doen hieraan mee. Gelijk na twee trainingen merkte ik tijdens de competitiewedstrijd, nieuwe elementen in hun spel. De trainer van de tegenstander loopt naar mij toe met de opmerking: wat een lekker spelertje is dat?! Mooie bewegingen hoor! De speelster, die het inmiddels gehoord heeft, reageert trots: ik heb het bij de UVVA geleerd! Wat ze verder van plan zijn, weet ik niet, per slot van rekening ben ik geen advocaat of PR-man van de UVVA, ik ben slechts een ouder en een clubtrainer, kroongetuige van deze gebeurtenis die ik met de lezer wilde delen.
Het zou fijn zijn als de clubs dit zouden ontdekken, de meisjes coördinator van TC jeugd Desto Stefan Elsendoorn, heeft al een voorsprong hierin, mijn dank gaat dan ook naar hem voor deze ervaring. UVVA is serieus bezig volgens mij, om het voetbalspelletje op een hoger niveau te tillen, door het terug te geven bij waar het hoort: op het voetbalveld, en terug aan de kinderen, meisjes in dit geval. De UVVA lui maken het een ouderwetse man zoals ik niet makkelijker op. Juist op het moment dat er besloten was dat mijn oudste dochter een stap terug zou doen wat voetbal betreft, (het leven is meer dan een potje voetbal, zeg ik), komen die jongens met hun enthousiasme… Mijn pogingen tot ‘sabotage,’ hebben niet geholpen, mijn voorstel om hiermee te stoppen heeft de sfeer bij mij thuis niet ten goede beïnvloed. Als vader die zijn kinderen tot zelfstandigheid aanspoort, heb ik hier weinig over te zeggen -J Als trainer, wie ben ik om niet gelukkig te zijn als mijn speelsters dat wel durven te zijn en met de trainingen door willen gaan? Hierdoor wordt hun spelplezier en voetbalrendement alleen maar vergroot.
Aleksander
