Fenna – deel 6; blessureleed
Toen ik aankwam op het vliegveld in New York had ik meteen stress aangezien ik geen 4g op mijn telefoon had en allerlei dingen qua vervoer moest gaan regelen waar internet toch wel handig voor zou zijn. Gelukkig had ik wifi en kon ik uiteindelijk de bus pakken naar Grand Central, waar ik vervolgens de trein nam naar Waterbury en vanwaar vriendinnen me ophaalde op het station. Ik werd op m’n wenken bediend aangezien we meteen naar de mall gingen om sushi te eten en uitgebreid over de vakantie te kletsen. Eenmaal aangekomen in het appartement die ik met drie anderen deel ging ik mijn kamer versieren en m’n tas uitpakken. Ik was hartstikke moe en de volgende dag ging ik de rest van het team weer zien en de nieuwe coach ontmoeten.
Al sinds mijn vierde zit ik op voetbal. Nooit een andere sport uitgeprobeerd, het was altijd “voetbal, voetbal, voetbal”. Ik speelde tot en met mijn zeventiende met jongens, totdat ik de overstap maakte naar de Saestum Vrouwen. Ik heb – sinds ik weet niet hoe oud ik was – de droom gehad om in Amerika te voetballen. Het leek me geweldig, “The American Dream”. Je las erover op social media; wéér eentje vertrokken naar Amerika! Ik dacht, op een dag ben ik diegene die het vliegtuig pakt en het gewoon doet. En die dag kwam. Maar het was een lange weg, dat wel. Twee jaar geleden gingen we op vakantie naar Amerika, dit zou de eerste keer zijn voor mij. Spannend, ook omdat ik zulke