Hallo, mijn naam is Amy en ik voetbal al 4 jaar (sinds mijn 7e) bij de UVVA op zondag op de velden bij DESTO. DESTO is ook de club waar ik zelf voetbal. Vanaf dit seizoen is dat bij de jongens O12-1. Vorig jaar ben ik van de meiden hoofdklasse naar de jongens overgestapt. Vooral om weer een beetje beter te worden en daar helpt de UVVA mij mee.
De week voor de kerstvakantie hadden we tentamens en dus mijn focus lag op school en zo goed mogelijke cijfers halen (en cijfers ophalen op het laatste moment…). Op de een of andere manier kan ik altijd een beetje gemotiveerd zijn voor school, maar niet al te veel stress voelen of me druk maken over m’n cijfers. Dit relaxte gevoel heb ik totdat ik opeens vanuit het niets een stressaanval
Afgelopen week zijn we zowel in Arnhem (v.v. Eldenia) als in Utrecht (C.O.V. DESTO) gestart met het nieuwe seizoen van onze academie. Op woensdagmiddag zijn we in Arnhem op de velden van v.v. Eldenia gestart met een kleine groep enthousiaste meiden. Het is het eerste jaar dat we hier actief zijn met onze academie. De groep willen we laten uitgroeien naar een grote groep in alle leeftijdscategorieën. Het eerste blok van negen activiteiten gaan we vooral invullen met trainingen. De eerste ervaringen voor zowel speelsters, ouders als trainers waren ronduit positief. In Utrecht zijn we voor het vijfde achtereenvolgende seizoen actief. Onze academie lijkt een begrip te worden in Utrecht en omgeving. De lat voor de speelsters gaat daar omhoog dit jaar. Veel meiden waren afgelopen al...
In mijn laatste update vertelde ik dat off-season eraan kwam en ik keek ernaar uit om weer te kunnen voetballen. Dit is natuurlijk al een tijdje geleden omdat het tweede seizoen inmiddels is begonnen, maar ik kan jullie vertellen dat ik een goed off-season heb gehad, dit is eigenlijk de tweede helft van het seizoen in Amerika. Met de kerstdagen ben ik thuis geweest en twee dagen nadat ik terug was gekomen in Minot, begonnen we gelijk weer met voetbal. Normaal gesproken zouden we pas weer in februari beginnen, maar
Ik begon de eerste schoolweek met les om half 8 ’s ochtends. Dan kan je denken: “pfoehhh!” dat is vroeg, maar dinsdag en donderdag begon ik elke week om 7 uur ’s ochtends met wiskunde. Dat was nog een tikkeltje erger, voornamelijk omdat het een vak was waar ik zo een hekel aan heb en de leraar een accent had waar geen touw aan vast te knopen was. De eerste paar weken zat ik elke dag braaf om half 8 en 7 uur in het lokaal, maar later werd ik er toch wat nonchalanter in en besloot ik om iets meer m’n eigen pad te volgen.
Aanmelden is nog mogelijk. Zorg ervoor dat je de start nog meemaakt en meld je snel aan voor
Hoi! Ik ben Lina Bot en ik ben 12 jaar. Ik speel bij de UVVA en dat is op de velden van de voetbalclub DESTO in Vleuten (mijn oude club). Niet zo lang geleden ben ik naar een andere voetbalclub gegaan en die heet V.V. De Meern. Ik ben naar een andere voetbalclub gegaan omdat ik wat afwisseling wilde. Ik speel op het veld het liefst rechts voor. Mijn favoriete club is V.V. De Meern. Mijn hobby’s zijn piano spelen, voetballen, tekenen en nog veel meer. Ik hoorde dat een keer op zondag een voetbaltraining was en ik ging het een keer uitproberen en sindsdien zit ik er op. Ik ben begonnen toen ik 8 jaar was. Ik vind de UVVA leuk omdat
Ik had mijn vriendinnen in Nederland verteld dat ik met een vriendinnetje hier mee naar haar huis zou gaan, naar Californië, dus die wisten van niks. Op 14 december begon de reis terug naar huis. Eerst 10 uur met de trein naar Minneapolis Airport, toen 3,5 uur vliegen naar Philadelphia, en toen 9 uur vliegen naar Amsterdam. Omdat het inmiddels al winter was, was er een sneeuwstorm in Philadelphia waardoor we een uur later aan boord van het vliegtuig gingen. Toen we in het vliegtuig zaten duurde het nog een uur voordat we vertrokken. De piloot vertelde ons dat het bijvullen van de brandstof moeilijk ging en het vliegtuig ijsvrij maken lang duurde.
De eerstejaars en ik werden steeds closer, maar ondanks dat mijn kamergenootje en ik niet. Ik weet nog goed dat ik de eerste uitwedstrijd niet mee kon reizen omdat mijn papieren bij de NCAA, de Amerikaanse voetbalbond, nog niet in orde waren, en alle eerstejaars terugkwamen en ze kamers wilden ruilen. We hebben het geluk dat we allemaal op dezelfde verdieping, in dezelfde hoek, 3 kamers naast elkaar hebben, dus dat zou niet heel lastig worden. Ik vond het allemaal prima, want ik kon het toch niet goed vinden met mijn kamergenootje, maar dat het achter mijn rug om ging vond ik best erg. Ik ben een “straight to the point” persoon, dus ik vond het vervelend dat het op die manier moest gaan. Uiteindelijk is mijn kamergenootje gewoon op deze kamer gebleven en hadden alleen de andere meiden onderling geruild. Alle negativteit werd me op dat moment te veel.
En toen was de dag aangebroken waarop in zou vertrekken. Twee van mijn beste vriendinnen kwamen mee om me uit te zwaaien. Daarnaast waren er veel familieleden. Het afscheid ging niet zonder slag of stoot, het was erg emotioneel. Maar ja, wat verwacht je als je afscheid neemt en je elkaar in eerste instantie pas weer over 9 maanden ziet? Het andere Nederlandse meisje en ik liepen naar de gate toe, moesten daar nog een tijdje wachten, maar gelukkig waren we allebei niet te zenuwachtig. Ik ben echt zo’n persoon die alles pas realiseert als ik ergens echt ben, dat heb ik wel gemerkt, ja. Toen we 9 uur hadden gevlogen kwamen we aan op Minneapolis Airport, een behoorlijk groot vliegveld waar we