Deel 4 – De Kers op cursus
Mijn ambities voor het trainersvak ontwikkelde zich in een razendsnel tempo. Aangezien het mij ontbrak aan een goed gevulde rugzak was het noodzakelijk dat ik kennis moest gaan halen. Bij toeval viel mijn oog op een a4-tje in de kantine. Het bleek informatie te bevatten over een trainerscursus. Ik besloot het document mee te nemen en thuis op m'n gemak door te nemen. Zo gedacht, zo gedaan en nadat ik mijn gegevens had ingevuld deed ik het formulier op de post. Wat er ook gebeurde; ik kon niet meer terug. Misschien ook wel, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik laat het op me af komen en zie wel wat er gaat gebeuren. Enkele weken later kreeg ik bericht van de KNVB. Het was...
Ik had al 2 maanden geen bal aangeraakt, dus het voetballen begon wel weer te kriebelen. Dit keer was het niet zo lastig om weer terug te gaan, alleen had ik weer niet goed gekeken met het boeken van mijn vlucht. Ik had wederom niet goed gekeken naar de beschikbare vluchten…pfff. Lekker geregeld Mel; 3 vluchten, voordat ik de trein moest nemen van Minneapolis naar Minot. Mijn eerste stop was Londen, toen Philadelphia, en uiteindelijk Minneapolis. De verwachte aankomsttijd zat kort op de vertrektijd van mijn trein naar Minot. Ik had slechts 2 uur de tijd om mijn bagage op te halen en vanaf het vliegveld naar het treinstation te reizen. Het zou dus stressen worden.
Het werd mij snel duidelijk dat ik niet alleen de spelertjes, maar ook de ouders en de club uit de brand had geholpen nadat ik mezelf had benoemd als trainer/coach. In de voorbereiding van het seizoen werden er al wedstrijdjes georganiseerd om de kinderen te laten wennen aan de club. Het was niet geheel verrassend dat het geheel nieuw samengesteld team met regelmaat de bal uit het doel kon vissen. Die andere kinderen waren immers al gewend om samen te voetballen en in onze beleving konden zij elkaar makkelijker “vinden”. Het scheelt wanneer je op voorhand niet al te hoge verwachtingen hebt. De samenstelling was niet gebaseerd op niveau en beleving. Wie maakt zich nog druk als het team geregistreerd staat als Jo11-15. Ja dat klopt, een vereniging met heel veel jeugdteams. Maar goed, we waren niet het laagst genummerde team. Achter ons zaten nog 2 teams. Toch knap wanneer je dat als vereniging allemaal weet te organiseren.
Toen ik aankwam op het vliegveld in New York had ik meteen stress aangezien ik geen 4g op mijn telefoon had en allerlei dingen qua vervoer moest gaan regelen waar internet toch wel handig voor zou zijn. Gelukkig had ik wifi en kon ik uiteindelijk de bus pakken naar Grand Central, waar ik vervolgens de trein nam naar Waterbury en vanwaar vriendinnen me ophaalde op het station. Ik werd op m’n wenken bediend aangezien we meteen naar de mall gingen om sushi te eten en uitgebreid over de vakantie te kletsen. Eenmaal aangekomen in het appartement die ik met drie anderen deel ging ik mijn kamer versieren en m’n tas uitpakken. Ik was hartstikke moe en de volgende dag ging ik de rest van het team weer zien en de nieuwe coach ontmoeten. 
Ik ben Jaylie Hagman en ik ben 11 jaar. Mijn 2 zusjes en oudere zus staan mij vaak langs de lijn aan te moedigen tijdens de wedstrijden op zaterdag. Ik ben begonnen met turnen, maar nadat ik daar een tijdje op had gezeten wilde ik heel graag op voetbal. Toen ik een keer bij mijn neefje in het kabouter team had meegespeeld wist ik het zeker. Op 6-jarige leeftijd