Net als vele andere liefhebbers hou ik dagelijks de ontwikkelingen bij rondom het meiden- en vrouwenvoetbal. Zo blijf ik op de hoogte van transfers van speelsters en trainers. Daarnaast ben ik benieuwd naar veranderingen die zich binnen de verenigingen afspelen. In deze toch al bijzondere voetballoze periode hoop ik toch op interessante artikelen die mij helpen om mijn algemene (en hopelijk inhoudelijke) kennis op peil te houden.
Het lag in de lijn der verwachting. Abrupt is een einde gekomen aan het algehele amateurvoetbal. Het betaald voetbal zit nog in de wachtkamer, maar veel profclubs verzetten zich nu al tegen de plannen om de competitie uit te spelen. Begrijpelijk, want zolang de gezondheid en veiligheid in het geding is, begrijpen we allemaal dat voetbal momenteel bijzaak is. Er spelen nogal wat belangen (€) mee, maar zelfs die wegen niet op tegen de ellende die we doormaken. Ook dit moeten we in perspectief plaatsen. Voor de één betekent dit; aanpassen in de dagelijkse bezigheden, anderen vechten om te overleven of vechten voor hun leven.
Wanneer je te horen krijgt dat bijeenkomsten, evenementen, en alles wat hieraan gerelateerd is, per direct on-hold wordt gezet, dan is het wachten op de volgende maatregel. Langzamerhand ga je beseffen dat het sportseizoen zomaar voorbij kan zijn. Het staat natuurlijk in schril contrast ten opzichte van de uitdagingen die zorgverleners dagelijks meemaken. RESPECT!
Het nummer dat doorgaans in veel voetbalstadions te horen is, werd vanochtend massaal op internationale radiozenders ten gehore gebracht. Bedoeld om alle getroffenen een hart onder de riem te steken. In deze bijzondere tijden staan we stil bij de gevolgen van het veelbesproken virus. Het openbare leven voelt bijna volledig lamgelegd. Er valt niet veel te kiezen. We moeten het accepteren dat de verregaande maatregelen noodzakelijk zijn om de risico’s op verdere verspreiding zoveel als mogelijk tegen te gaan. Door niet te (kunnen) doen wat we gewend waren om te doen, worden we bewust van onze kwetsbaarheid. Het dagelijks ritme valt weg en dit vraagt meer van onze creativiteit.
Ik ben Sanne en ben sinds dit seizoen (2019/2020) actief als trainster bij de UVVA.
Ik ben moeder van twee voetballende dochters, 10 en 5 jaar oud.
Behalve bij mijn man die altijd al erg bezig was met voetbal is voetbal bij mij en bij de rest van ons gezin pas later in beeld gekomen. Ik vind het leuk om actief betrokken te zijn bij wat mijn eigen kinderen doen, daarom ben ik vanaf vorig seizoen begonnen met training geven aan het team van mijn dochter, MO11 bij DESTO. Ik merkte al snel dat ik dit echt super leuk vond om te doen en werd ook steeds meer gedreven naar de meiden toe.
Bij de UVVA keken we al langere tijd uit naar de start van het nieuwe trainingsblok; de 3de en laatste van dit seizoen. Ten opzichte van de afgelopen seizoenen kwamen er per blok steeds meer voetbalmeiden bij. Ongekend, want nagenoeg elke winterperiode betekende een lichte terugloop van het aantal deelneemsters. Ik was al geen fan van de winterperiode en praatte mezelf aan dat dit wellicht voor anderen ook zou gelden. Het zou juist toch andersom moeten zijn? Gedurende het seizoen zou juist het enthousiasme moeten toenemen. Gaat niet vanzelf, dus hebben we er met elkaar hard aan gewerkt om onze ambities te laten slagen.
Ik ben Lynn van der Giessen, 15 jaar en keepster van VV Beesd vrouwen 1. Ik train nu 2 jaar bij UVVA en ik heb het er erg naar mijn zin. Na een proeftraining bij de UVVA in Culemborg bij VV Vriendenschaar (daar speelde ik toen nog) werd mij gevraagd of ik bereid was om vaker te komen trainen. Dit vond ik erg leuk. Ik wilde graag beter worden, dus heb mij toen aangemeld.
Aanstaande zondag is het eindelijk zover; in het kader van het ontwikkelen van het vrouwelijk technisch kader, organiseert de UVVA een clinic voor trainsters. Tot nu toe hebben 17 trainsters zich aangemeld. Een pluim voor de mensen die zich ervoor hebben ingezet om kaderleden van hun vereniging te enthousiasmeren om hieraan deel te nemen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we vele tientallen verenigingen hebben aangeschreven om hun kaderleden te wijzen op de door de UVVA georganiseerde scholing.
Hallo, ik ben Lynn en ben 13 jaar. Ik speel bij sv s-Graveland in de jo15-1 (hoofdklasse). Ik speel rechtsbuiten of spits maar het liefst speel ik spits. Ik speel in een jongensteam om me beter te ontwikkelen en om fysiek sterker te worden. Een vriendin van mij speelde al bij de UVVA en door haar heb ik een proeftraining gedaan.
Nog niet zo lang geleden begon een nieuw voetbalseizoen. Wanneer je erover nadenkt, dan kunnen we dit rustig uitdrukken in “enkele maanden”. Op dit punt aangekomen komt het besef dat het nog maar enkele weken duurt voordat het seizoen alweer voorbij is. Tijd om even achterom te kijken en alles nog even de revue te laten passeren. Puur om lering uit te trekken, zodat we de ervaringen weer mee kunnen nemen richting het nieuwe seizoen. Dit geldt voor alles en iedereen, van actief jeugdlid, trainer, coördinator tot aan bestuurder.