Melanie – deel 5; wat een reis!
Ik had mijn vriendinnen in Nederland verteld dat ik met een vriendinnetje hier mee naar haar huis zou gaan, naar Californië, dus die wisten van niks. Op 14 december begon de reis terug naar huis. Eerst 10 uur met de trein naar Minneapolis Airport, toen 3,5 uur vliegen naar Philadelphia, en toen 9 uur vliegen naar Amsterdam. Omdat het inmiddels al winter was, was er een sneeuwstorm in Philadelphia waardoor we een uur later aan boord van het vliegtuig gingen. Toen we in het vliegtuig zaten duurde het nog een uur voordat we vertrokken. De piloot vertelde ons dat het bijvullen van de brandstof moeilijk ging en het vliegtuig ijsvrij maken lang duurde. Ik zat tussen twee mannen van rond de 30 jaar in en we zaten precies bij de vleugel. Het duurde allemaal zo lang dat ik super bang was om op te stijgen, want stel je voor er gaat wat mis, je vliegt boven de oceaan voor 9 uur lang, je kan geen kant op. De sfeer in dat vliegtuig geeft me nog steeds kippenvel als ik eraan terugdenk. De ene jongen naast mij probeerde mij gerust te stellen, de andere jongen naast mij was foto’s van zijn kinderen aan het kijken en begon te snikken, en twee rijen voor mij waren een man en een vrouw elkaar heftig aan het knuffelen. Ik had alleen wifi op mijn telefoon, en was super bang dat mijn berichtjes die ik naar mijn ouders en zus had gestuurd niet zouden aankomen. Ik schreef snel dat de piloot zojuist had gezegd dat het de brandstof bijvullen moeizaam ging en dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat het zo langzaam ging, en dat het er weer uitliep. Ik zat bij de vleugels en zag natuurlijk dat de vleugels nog niet vrij van ijs waren toen we gingen boarden, dus dat schreef ik ook. Ik eindigde mijn berichtje met het zeggen dat ik van ze hou. Het was lastig om dat te schrijven, maar wat als het echt mis ging? Het was misschien niet zo een goed idee dat ik die berichtjes had gestuurd, want ondanks dat zij nog sliepen toen het vliegtuig zou opstijgen, had ik ze natuurlijk wel bang gemaakt wanneer ze wakker zouden worden en die berichtjes zouden zien. Uiteindelijk reden we naar de startbaan en was ik super bang want er zat nog heel veel ijs op de vleugels. Ik heb vroeger veel naar Air Crash Investigation gekeken toen ik jonger was en ik wist dus precies dat het levensgevaarlijk was als vliegtuigen opstijgen terwijl er nog ijs op de vleugels zat. Ik wilde gewoon opstijgen, zodat ik wist dat het goed zat en de kleppen op de vleugels konden doen wat ze moesten doen. Uiteindelijk kwam er een man in een wagen die met een reuzen brandweerslang de vleugels ontijsde, wat ook weer 30 min duurde. Uiteindelijk gingen we de lucht in, en het gevoel wat ik toen had, zou ik nooit meer vergeten. Het was een gevoel van opluchting, maar ook angst, want nu hadden we 1 probleem minder maar wat als de brandstoftank leeg is als het vliegtuig boven de oceaan vliegt? Ik kan je vertellen dat die vlucht de ergste 9 uur in mijn leven waren, zonder enige twijfel. Ik heb 5 van de 9 uur gelopen en gestaan in het vliegtuig omdat ik zo bang was en een soort van afleiding zocht.
Toen ik uiteindelijk geland was in Nederland en de vlucht zonder problemen was verlopen, zag ik mijn familie na 4 maanden weer, ook al voelde het alsof ik niet weg was geweest. Ik heb dat sowieso heel erg, ik bel elke dag met ze en daarom heb ik heb totaal niet het gevoel alsof ik ver weg ben. Toen ik thuis kwam had ik mijn spullen weggezet en omdat niemand mijn broer verteld had dat ik terug zou komen voor de kerstvakantie was dat een verrassing. Mijn moeder belde hem met een smoes. Toen hij binnenkwam en mij zag staan had hij een grote smile op zijn gezicht. Mijn dag kon niet meer stuk! Toen was natuurlijk het moment daar dat ik mijn vriendinnen ging verrassen. Ik was al mijn snapchatstreaks natuurlijk al verloren omdat ik te bang was dat zij erachter kwamen dat ik onderweg was naar Nederland op een of andere manier, of omdat ik hun per ongeluk een snapchat stuurde en dan zou de verrassing al verpest zijn natuurlijk. Ik begon bij mijn eerste beste vriendin. Ik ging op vrijdag 15 december, de dag dat ik terugkwam, naar de supermarkt toe in Utrecht, omdat ik haar op haar werk wilde verrassen. Helaas zou zij pas maandag weer aan het werk zijn. Van mijn twee andere beste vriendinnen had ik, nadat ik had geboekt, gelijk de moeder en zus al geappt dat het een verrassing zou zijn. Ik ging zaterdag ochtend eerst naar één van de twee toe. Toen haar zusje mij binnen liet en zij nog boven zat, ging ik in de woonkamer zitten en vertelde haar moeder haar dat er een pakketje uit Amerika voor haar beneden stond. Toen ze naar beneden rende en zij mij daar zag, barstten we beiden in tranen uit van geluk. Mission completed!
Ik ging weer terug naar huis, kleedde me om en besloot om ’s avonds naar mijn andere beste vriendin te rijden. Zij was nog op haar werk toen ik aankwam en dus ik ging rustig op de bank zitten en met haar zus en moeder even gezellig kletsen. Die vriending belt standaard aan omdat zij te lui is om haar sleutel uit haar tas te pakken. Dat was dus het perfecte moment voor mij om haar te verrassen. Weer was ik zenuwachtig toen ik de deur opende, en omdat het donker was was het nog spannender, want zo zou ze mij niet gelijk kunnen zien. Ik had ook nog een pet opgedaan, zodat ze wel wat meer verward zou zijn, aangezien haar zus of moeder nooit een pet op heeft. Ik deed de deur open en het duurde inderdaad wat langer voordat ze me herkende, en schrok daarom ook, maar gelukkig was ze super blij om me te zien. We gingen uiteten en praatten elkaar helemaal bij. Second mission completed! Nu was het van belang dat ik zondag geen foto’s ergens op zou posten of niet zou appen met de vriendin die ik het eerste wilde bezoeken (kun je het nog volgen?) want anders kon ze het natuurlijk gelijk merken. Dat was best lastig, want toen ik nog in Amerika was hadden we elke dag contact. Maandag ochtend om kwart over 9 stapte ik uit de bus en liep naar de winkel. Toen ik daar aankwam was het nog rustig, maar gelukkig waren er wel een paar klanten. Dat was voordelig want als er niemand zou zijn zou ze mij gelijk zien want de ruiten van de winkel zijn groot en open en je kijkt recht op de parkeerplaats uit. Ik liep naar binnen toe en het gezicht wat ze trok toen ze me zag zal ik nooit meer vergeten. We barstten in tranen uit en knuffelden elkaar super lang. “Wat doe je vanavond?” zei ze, echt typisch haar ding. Ik zei gelijk; “Ja, we gaan vanavond wel wat leuks doen!” Ik wilde haar en de klanten niet te lang ophouden, dus besloot ik terug te komen in de avond wanneer ze klaar zou zijn. Mission completed again!
Ik was voor 3 weken thuis en had het onwijs naar m’n zin. Ik kocht allemaal spulletjes en dekentjes en printte foto’s uit om op te hangen in m’n kamer voor als ik terug zou gaan. Dat is wel echt leuk, dat je gewoon je kamer in kan richten zoals je maar wilt, voelt het toch nog een beetje als thuis. Ik vierde kerst en oud en nieuw met mijn familie en vond het fijn om weer thuis te zijn. Ook was ik blij omdat ik weer auto kon rijden. Ik had namelijk 3 dagen voordat ik in de zomer vertrok, mijn rijbewijs behaald. Ik had dus niet veel tijd om auto te rijden, maar dat heb ik zeker ingehaald in de vakantie. Ook had ik met mijn fysio afgesproken en heeft hij mij in een paar dagen tijd helemaal blessure vrij gemaakt, tot op de dag van vandaag. Thanks Marvin! Na 3 weken, 9 januari 2018, stapte ik weer op het vliegtuig, terug naar Amerika. Ik had zin om mijn Amerikaanse vriendinnen weer te zien en te beginnen met het sportprogramma. Het kostte me 2,5 dag om weer terug te komen in Minot. Ik stapte op het vliegtuig in Amsterdam, vloog naar Philadelphia, overnachtte daar in een hotel ergens 15 Miles van het vliegveld, want ik had een wachttijd van 20 uur. De volgende dag vloog ik door naar Minneapolis waar ik 9 uur op de trein moest wachtten en daarna moest ik 10 uur lang met de trein naar Minot.
Ik kwam een week later terug dan iedereen, school was al lang begonnen. Toen ik terugkwam was het zo besneeuwd en -20 graden celsius, dat viel nog mee! In de opeenvolgende weken waren er namelijk een paar dagen waarin het -30 graden celsius was. Ik moest wel wennen aan al die sneeuw, maar ik vond het ook wel weer wat hebben. Half maart lag de sneeuw er nog steeds en er was kans dat het de week erna weer ging sneeuwen. Het is een van de warmste winters geweest sinds tijden heb ik me laten vertellen. Ik had niet zoveel lessen of voetbal in het 2de semester (er zijn 2 semesters per schooljaar), en dus besteedde ik me tijd graag aan hardlopen, naar de sportschool gaan, indoor voetballen, huiswerk maken, leuke uitstapjes maken met de meiden zoals naar het trampoline park gaan, glow in the dark minigolfen, naar de skyline van Minot om daar naar muziek te luisteren en gewoon tot rust te komen. Ik kon niet wachten totdat het seizoen weer ging beginnen. Helaas speelden we dat semester maar 6 wedstrijden, omdat het seizoen in Amerika eigenlijk maar 2 maanden duurt (van augustus tot en met oktober), maar omdat ik natuurlijk niet veel heb kunnen maken van mijn eerste seizoen hoop ik me te kunnen laten zien in alle wedstrijden die gaan volgen. Daar kijk ik naar uit……
