Melanie en Amerika – deel 2; coaches en keuzes
Wanneer je een Amerikaanse voetbalster bent, komen er scouts kijken als je echt heel erg uitblinkt of als de coach van een college heel bekend is met jouw highschool, maar in de meeste gevallen vraagt een coach om een highlight video waarin jouw voetbalkwaliteiten sterk naar voren komen. Daarin kan je bijvoorbeeld vertellen wat jouw voetbalachtergrond is en waarom je graag in Amerika wilt voetballen en studeren. Tijdens de opnames van mijn highlight video in 2015 sprak ik nauwelijks een woord Engels. Het was best spannend, maar ook grappig toen ik mezelf moest voorstellen, wat mijn kwaliteiten zijn, waarom dit mijn droom is, etc. Toevallig – en gelukkig voor mij – vertelde de cameravrouw dat zij voor langere tijd in Amerika was geweest, dus zij hielp mij hierbij. We hadden afgesproken op de club waar ik op dat moment nog voetbalde. Eerst gingen we in de kantine bespreken wat de bedoeling was en hoe ik het een beetje in mijn hoofd had. Het is de bedoeling dat de highlight video er super overtuigend uitziet en er dus geen foute acties in zitten. In eerste instantie leek dat mij super fake, maar coaches letten sterk op de details. We begonnen in de kleedkamer. De camera begon te draaien op het moment dat ik mijn voetbalschoenen aantrok. Daarna gingen we het veld op. Zoals afgesproken stelde ik mezelf in het Engels voor, vertelde ik over mijn sterke punten en waarom ik graag in Amerika wilde gaan voetballen.
Vervolgens begonnen we met het hooghouden van de bal. We filmden een paar acties, afgewisseld met een aantal schoten. Nadat alles was vastgelegd en de dag tot een einde was gekomen, hadden we veel beeldmateriaal en bespraken we wanneer dit deel van het filmpje ongeveer klaar zou zijn. Na de eerste opnames moesten er nog opnames worden gemaakt tijdens het spelen van een wedstrijd. Dit mogen ook beelden zijn van meerdere wedstrijden. In mijn geval was hier ook sprake van. Na een aantal weken was er voldoende beeldmateriaal en werden van de beste momenten een overzichtelijk filmpje gemaakt. Ondertussen hadden we al contact opgenomen met een organisatie die bekend is met het bemiddelen tussen speelsters en colleges in Amerika. Dit ging allemaal best professioneel. Onze contactpersoon zorgde ervoor dat wij van de ontwikkelingen op de hoogte werden gebracht. Hiervoor betaal je bemiddelingskosten. Dit lijkt misschien best hoog, maar als in ruil geregeld kan worden dat jouw studiekosten in Amerika tot een minimum worden beperkt, dan kun je die kosten wegstrepen tegen wat het je aan een (volledige) studiebeurs kan opleveren. Overigens is de hoogte van een studiebeurs niet overal hetzelfde, dus het is fijn als iemand jouw het werk uit handen kan nemen en de beste deal voor je regelt.
In maart 2016 klopten een aantal scholen aan die interesse toonden. Nadat wij toestemming hadden gegeven om mijn gegevens aan de geïnteresseerde coaches te overhandigen, kwam het eerste persoonlijke contact met “USA” tot stand. Het begon met een email en daarna met een Skype gesprek. Tijdens zo’n gesprek legt de coach dan uit wat voor school zij zijn, wat ze te bieden hebben qua voetbal en school, en hoeveel ze mij eventueel kunnen bieden op financieel gebied. Deze gesprekken waren niet zo heel erg formeel en ze hadden veel begrip voor het feit dat Engels niet mijn moedertaal was. Dat vind ik sowieso van Amerikanen, ze hebben altijd heel veel geduld en zijn respectvol. Eén van de coaches waar ik contact mee had, viel mij heel positief op omdat hij super chill was. Het leek me een leuke school, een junior college (een 2-jarige college in plaats van 4 jaar), in Texas. Na wat onderhandelen had ik besloten dat ik naar die school wilde. We hadden nog wat contact gehad via Whatsapp over papieren die ik moest invullen maar na 1,5 week hoorde ik helemaal niks meer van de coach. Hij reageerde nergens op, geen belletjes, geen appjes. Zelf mijn tussenpersoon kreeg hem niet meer te pakken. Ik vond het allemaal heel raar, maar omdat ik natuurlijk in mijn laatste jaar van de middelbare school zat en het best een pittig jaar was, had ik me op één of andere manier heel snel ingesteld op de gedachte dat ik waarschijnlijk nog een jaar Nederland erachteraan zou plakken om vervolgens de zomer daarop alsnog naar Amerika te gaan. Ik wilde nog steeds mijn droom waarmaken, maar ik had er niet veel vertrouwen in dat het dat jaar nog zou lukken. Het “halen” van speelsters begint namelijk al in november voor het volgende schooljaar dat in augustus van start gaat. Het was dus ook geen optie om nog contact te zoeken met een andere coach die voorheen interesse in mij had getoond, omdat veel teams de selectie al op orde hebben en de kans op een hogere beurs dan kleiner is. Coaches hebben namelijk maar een bepaald bedrag te besteden voor het hele team. Bij de school waar ik nu zit werkt het namelijk als volgt; des te meer het team wint en de coach dus met zijn/haar team goede prestaties behaald, des te meer geld krijgt men per schooljaar om te besteden. Het is dus belangrijk dat je op tijd begint met jouw persoonlijk plan. Het beste is om er minimaal een jaar voor uit te trekken.
In 2016 behaalde ik mijn HAVO diploma, maar had geen vervolgopleiding in Nederland gepland. Het was wel verstandig om iets te gaan doen, aangezien ik genoeg te regelen had voor het daaropvolgende schooljaar. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om in het tussenliggende jaar te gaan werken. Ik vond een leuke en gezellige baan in de horeca. Althans voor even…. Na een tijdje wilde ik eigenlijk wat anders gaan doen, maar ik kon op dat moment geen ontslag nemen, aangezien ik het geld goed kon gebruiken om mijn toelatingstesten voor Amerika opnieuw te doen. Ik wilde namelijk nog betere resultaten behalen om mijn keuzemogelijkheden voor de Amerikaanse scholen te vergroten. Er zijn namelijk 2 verplichte testen; de TOEFL (wat staat voor Test Of English as a Foreign Language), en de SAT. De TOEFL is een test die bestaat uit 4 onderdelen; lezen, schrijven, luisteren, en spreken. van de SAT had ik destijds gehoord. De SAT is namelijk dé toelatingstoets voor college in Amerika, staatsburger of niet. Beide toetsen duren elk ca. 4 uren, maar als je dan een bovengemiddelde tot hoge score haalt kan je daar echt veel mee. Ik kreeg namelijk weer een aantal aanbiedingen voor het jaar daarop. Een van die colleges was Minot State University in North Dakota. De coach wilde me zelfs een volledige beurs geven; super tof! Hij wilde me heel snel spreken en was super enthousiast. Diezelfde avond had hij mij alles uitgelegd en was ik zelf zo “excited” geworden dat ik gelijk “ja” heb gezegd. Het betekent namelijk toch best wel veel als een coach zo enthousiast is en je een volledige beurs aanbied. De weken die daarop volgden waren stressvol. Ik moest namelijk gelijk papierwerk invullen, een afspraak maken bij de gemeente om een paspoort aan te vragen, een afspraak bij de douane om een visum aan te vragen en een hele planning met mijn rij-instucteur maken zodat ik, net een paar dagen voordat ik wegging, examen kon doen voor mijn rijbewijs. Mijn coach liet me alvast kennismaken met mijn toekomstig kamergenootje. Ik sprak haar niet heel veel, maar ik was ervan overtuigd dat het allemaal wel goed zou komen. Zij komt uit California en zou ook als eerstejaars student naar Minot komen.
Ondertussen had ik vernomen dat er nog een meisje uit Nederland naar Minot zou gaan! Ik kreeg haar naam door en zocht haar gelijk op via Instagram, stuurde haar een berichtje en zo leerden we elkaar kennen. We hadden een afspraak gemaakt en zagen elkaar voor de eerste keer in Utrecht. We besloten dat het wel leuk zou zijn als we samen zouden gaan vliegen. Het was namelijk toch wel spannend om in je eentje naar de andere kant van de wereld te gaan; je kent er niemand, je spreekt de taal niet volledig, dus deze manier voelde voor mij vertrouwd en veilig. Een week later spraken we bij haar thuis af en boekten de vlucht. De dagen daarna appten we over wat we mee zouden nemen en over hoelaat en wanneer we op het vliegveld zouden afspreken. Ik moest me helemaal klaarstomen om te gaan. Ondanks dat het super stressvol was had ik nog wel een hele leuke tijd in Nederland. Eerder dan gepland nam ik ontslag bij het restaurant en werkte daarna nog 4 weken bij mijn moeder op kantoor. Zo verdiende ik nog wat bij. Het geld kon ik goed gebruiken, want “college life” is tenslotte niet goedkoop heb ik intussen wel gemerkt. Nadat ik afscheid had genomen van iedereen op kantoor, ging ik naar huis zodat ik mijn koffer kon inpakken. Ik had totaal niet dat gevoel van; nu ga ik echt vooreen tijdje weg, maar toch zou ik al de volgende dag vertrekken. Ik ben het type dat zulke dingen altijd op het laatste nippertje doet.
“Get your life together Mel”, zoals mijn vrienden hier zouden zeggen haha……
