Fenna in Amerika – deel 2; de eerste kennismaking

Dus toen was het besluit genomen, ik ga naar Post University. Ik kreeg een contract toegestuurd wat ik moest tekenen om te laten zien dat ik officieel m’n universiteit heb gekozen en waardoor andere scholen me niet meer mochten aanspreken. Ik was die eerste weken na de kerstvakantie nog gewoon gefocust om m’n seizoen goed af te sluiten. Helaas scheurde ik toen mijn enkelbanden en was het seizoen snel afgelopen voor me. Dit zorgde ervoor dat ik veel revalidatie heb gedaan zodat ik fit naar Amerika kon gaan. Ondertussen moest ik me ook voorbereiden voor mijn eindexamens van het IB (tweetalig VWO). Op z’n minst gezegd; een enerverende tijd…! Toen ik hoorde dat ik geslaagd was heb ik mijn handen voor mijn ogen geslagen en kwamen alle tranen. Het besef dat ik écht naar Amerika ging, ik was sprakeloos. Nou vanaf dat moment was er weer stress aangezien ik aardig laat was met m’n visum regelen. Geen aanrader! Ik moest veel papieren invullen online voordat ik in mijn eentje bij de ambassade in Amsterdam werd binnengelaten. Van buiten zag het er al niet gezellig uit en van binnen nog minder. Amerikaanse bewakers waren me aan het helpen waar geen glimlach vanaf kon, wat mij alleen nog maar ongemakkelijker en nerveuzer maakte. Uiteindelijk was ik iets vergeten te betalen waardoor ik een nieuwe afspraak moest maken, met spoed. Eind goed al goed;

een paar dagen voordat ik vertrok had ik de stempel in m’n paspoort. Ondertussen was ik hard aan het trainen zodat ik fit zou zijn voor het seizoen. We hadden een summer workout program gekregen, wat bestond uit allemaal conditie en techniek oefeningen. Ik ben eindeloos met m’n moeder naar de hei gegaan om daar met de hulp van pionnetjes, takken en een stopwatch mij de grond in te werken haha! In die tijd gingen langzaam maar zeker mijn vrienden en vriendinnen op vakantie wat betekende dat ik de laatste week voordat ik vertrok constant doei aan het zeggen was. Dit was nooit makkelijk maar omdat ik wist ze over vier maanden in de kerstvakantie al te zien was het wel een geruststelling. 7 Augstus was mijn vlucht. Alles was geregeld en ik was er klaar voor. Mijn ouders zouden met me meegaan om eerst nog een paar dagen samen in New York te zijn om vervolgens me te helpen verhuizen in Waterbury. Dat scheelde met doei zeggen! Drie vriendinnen waren gekomen naar Schiphol en zodra we elkaar zagen barsten we allemaal in tranen uit. Het leek wel alsof ik met Ik Vertrek meedeed of een wereldreis ging maken voor een paar jaar ofzo, zo stonden we elkaar te knuffelen en te huilen haha! Ze hadden me ook cadeautjes gegeven waaronder twee klokken; één van Hilversum en één van Waterbury. Ontzettend lief en origineel en ik heb ze meteen in mijn kamer opgehangen (waar vervolgens iedereen tevergeefs ‘Hilversum’ probeerde uit te spreken). Toen ik bij het vliegtuig aankwam deden ze security checks bij mensen hun handbagage, en ook bij mij. De mevrouw van de beveiliging keek nog al raar op toen er twee enorme klokken gepropt uit m’n tas kwamen… Maar ik mocht ze wel meenemen! En toen stapte ik het vliegtuig in, op naar the concrete jungle where dreams come true.

En toen was het zover. Ik was in New York met mijn ouders voor een paar daagjes en nu was het tijd om naar Waterbury te gaan waar ik mijn nieuwe kamer zou zien en mijn kamergenoot ging zien voor het eerst. Mijn kamergenoot was een eerstejaars meisje uit Engeland en de keeper van het team. Omdat we samen nieuw waren was het voor ons allebei een hele ervaring om door de enorme winkels en supermarkten te lopen om dingen te kopen voor de kamer. We kochten nutteloze dingen als enorme vaten met snacks en grote rollen oreo’s, maar omdat onze ouders er ook bij waren kochten we gelukkig ook nuttige dingen zoals een koelkast en lampen. Toen ik eenmaal gesettled was in de kamer gingen mijn ouders weg en was ik alleen. Die avond gingen we met het hele team naar een voetbalwedstrijd bij Yale, waardoor ik meteen iedereen leerde kennen. Ik weet nog heel goed dat ik nerveus was omdat ik iedereen online had gestalked en stiekem dus al precies wist wie wie was maar dat niet wou laten merken. Alle meiden waren heel open tegen me dus dat stelde me wel op m’n gemak. Vervolgens gingen Hannah (de kamergenoot) en ik naar onze kamer en vertelde ik haar dat ik elke avond ‘slaaplekker’ tegen haar ging zeggen in plaats van ‘goodnight’ omdat dat me een gevoel van thuis gaf en ze hier geen keuze in had, haha. Dat vond ze helemaal goed dus algauw werd het een traditie.

De dag erna hadden we een team barbeque bij de coach thuis in zijn enorme Amerikaanse villa met een zwembad en twee grote rondrennende honden. Ik merkte dat er groepjes waren maar dat ik het met de meeste eigenlijk wel meteen kon vinden omdat ze allemaal zo open waren. Omdat ik uit Nederland kwam kreeg ik veel vragen en ik verbaasde me soms over wat ze wel wisten en wat ze niet wisten over ons land. Dus na een paar keer uitleggen dat Amsterdam in Nederland ligt en nee we blowen niet elke dag, hoop ik ze iets bij te hebben geleerd… De volgende dag was het maandag, wat betekende het begin van preseason. Preseason is de eerste paar weken voor het seizoen begint en je ontzettend veel traint en oefenwedstrijden hebt. We hadden 2x per dag training, 6 dagen per week. Het was zwaar, maar heerlijk. Het was rond de 30 graden elke dag en dus niet alleen heb ik flink wat gezweet die tijd, maar ook een aardig kleurtje gekregen (waar iedereen thuis jaloers op kon worden). De ochtenden waren voor conditietraining en in de middag was het meer techniek en al het andere werk. De dagen bestonden uit wakker worden om 8 uur om snel te ontbijten voor de training, training, weer eten, misschien snel even slapen, training, avondeten, en vervolgens uitgestort rond 9 uur in slaap vallen. Het was een heerlijk ritme om in te zitten en omdat we zoveel samen waren leerde ik al snel m’n teamgenoten kennen en werd ik vriendinnen met anderen.

Een paar weken voordat ik naar Amerika vertrok kreeg ik een email van de coach met een schema dat ik zou moeten volgen zodat ik fit zou beginnen aan het seizoen. Omdat ik niet wist wat ik kon verwachten had ik dat schema redelijk gevolgd en eigen trainingen gedaan. M’n conditie was prima toen ik in Amerika aankwam, alleen moest ik wel heel erg wennen aan het weer en besefte ik dat ik blij was dat ik niet naar een warmer gedeelte van Amerika was gegaan. De oefenwedstrijden die we deden gingen niet heel goed qua de resultaten die we haalden, maar ik had toch wel een gevoel dat er potentie in het team zat dus zat er niet teveel mee. Het was heel fijn want m’n ouders waren niet meteen vertrokken naar huis toen ze weggingen uit Waterbury, ze deden een kleine roadtrip naar Boston en na een week kwamen ze nog even langs om doei te zeggen om vervolgens echt te gaan. Die avond toen we doei zeiden hebben we alle drie hard gehuild, maar wist ik dat ik de goede beslissing maakte en dat het een leuke ervaring zou worden en dat het nu gewoon even spannend was. Vervolgens begon het schoolleven en het echte seizoen, maar daarover vertel ik je later meer…