Fenna – deel 3; hard werken geblazen
Ik begon de eerste schoolweek met les om half 8 ’s ochtends. Dan kan je denken: “pfoehhh!” dat is vroeg, maar dinsdag en donderdag begon ik elke week om 7 uur ’s ochtends met wiskunde. Dat was nog een tikkeltje erger, voornamelijk omdat het een vak was waar ik zo een hekel aan heb en de leraar een accent had waar geen touw aan vast te knopen was. De eerste paar weken zat ik elke dag braaf om half 8 en 7 uur in het lokaal, maar later werd ik er toch wat nonchalanter in en besloot ik om iets meer m’n eigen pad te volgen. M’n cijfers waren goed maar de coach was er wel iets minder te spreken over. Die ochtendlessen zijn wel erg zwaar, vooral als je die avond ervoor een uitwedstrijd hebt gehad en pas om 12 uur ’s nachts in je bed ligt. Het eerste schooljaar in Amerika is qua niveau niet al te moeilijk. Vooral van de school waar ik vandaan kwam hier in Nederland, was het een verschil qua moeilijkheidsgraad. Ik haalde goede cijfers ondanks dat ik (te) vaak naar m’n werk staar en besluit andere, nutteloze, dingen te doen. Wat er voor zorgt dat ik op het laatste moment opeens wel heel veel werk heb… Ik raad niet aan om zo aan de slag te gaan want school is toch wel echt belangrijk. In tegenstelling tot mijn vriendinnen in Nederland die allemaal lectures moeten bijwonen, zit ik gewoon in normale klaslokalen met kleine klassen. Persoonlijk vind ik dit veel fijner omdat je meer aandacht krijgt als leerling en de professors je ook leren kennen als persoon. Sommige komen ook naar m’n wedstrijden kijken! De professors hebben veel begrip voor de sporters omdat ze weten hoe druk we het hebben, vooral als we midden in ons seizoen zitten.
Vaak zitten we met huiswerk in de bus naar wedstrijden toe of zitten we gezamenlijk te werken als we in een hotel zitten voor een uitwedstrijd ver weg. Maar zodra de focus op de wedstrijd is worden alle boeken meteen aan de kant geschoven. Dit was een seizoen wat niet vlekkeloos verliep, wat zorgde voor veel frustratie en emoties bij de spelers en coaches. Wat voor mij de grootste schrok was, was hoe kort het (officiële) seizoen in werkelijkheid is. Ik wist dat het seizoen begint rond begin september en eindigt rond begin november, maar ik realiseerde me niet hoe snel de tijd ging. Met 2/3 wedstrijden per week heb je een super kort maar intensief seizoen, wat ook betekent dat je veel tijd doorbrengt met je teamgenoten. Ik kan het goed met veel teamgenoten vinden en ben ook vriendinnen met veel. De beginnersfout die ik alleen maakte was dat ik ook vriendinnen werd met de laatstejaars, wat betekende dat ik afscheid van ze moest nemen op het einde van het jaar… Te kort!
Maar wel vet om vriendinnen te hebben die niet alleen uit andere delen van Amerika komen, maar ook van de wereld. Ik ben goede vriendinnen geworden met voetbalmeiden uit Australië, Zweden, Duitsland en Engeland! Ondanks de gezelligheid van het team, merkte ik wel dat er bepaalde dingen anders gingen dan in Nederland. Bijvoorbeeld, ik ben gewend dat iedereen gelijk is en ook zo elkaar behandelt. Wat mij opviel in mijn team was dat hiërarchie en autoriteit een grote rol speelde, en dat iedereen altijd op keek naar de oudere speelsters. Nou ben ik er natuurlijk fan van dat je een rolmodel hebt in je team, ik vind niet dat oudere speelsters de optie mogen hebben om feller op de jongere speelsters te zijn, puur door hun leeftijd. Net zoals dat de laatstejaars niet altijd meer kansen mogen hebben dan de jongere speelsters, want de jongere speelsters hebben vaak meer talent en kunnen dus het team meer helpen, ook op lange termijn. Maar goed, dat is mijn mening…
1x na een wedstrijd speelden we zo slecht dat de coach ons liet rennen de volgende dag. Deze dag was een complete nachtmerrie voor ons allemaal! Het was rond de 35 graden (op kunstgras), brandende zon, en hij liet ons rennen voor bijna 2 uur lang. We hadden het allemaal vreselijk zwaar en ik ben nog lichtelijk getraumatiseerd van die “training”. Pluspuntje was wel, de volgende wedstrijd waren we allemaal zo gemotiveerd om goed te doen dat we ook maar geen seconde opgaven. Zoals het hoort. Met mijn school speel ik in een “conference”, een competitie zoals in Nederland. Als je in de top 6 eindigt dan ga je door naar de play-offs voor dat gebied in het land. Zodra je die wint, ga je naar de volgende ronde en steeds verder totdat je uiteindelijk landelijk de finale kan spelen. Maar dat gaat wel heeeel ver haha!
Ons doel was om de play-offs te halen en dat lukte. Helaas verloren we in de kwartfinale en dus lagen we er uit en was het seizoen klaar. Ik speelde niet goed die wedstrijd, scoorde gelukkig wel, maar was teleurgesteld in het resultaat en mezelf. Dit zorgde er wel voor dat ik nu voor volgend seizoen echt weet hoe belangrijk het is om gewoon rustig te blijven op zulke momenten en niet al te nerveus te worden. Wat ik wel heel fijn vond aan het seizoen was dat ik veel speelde. Ik speelde aanvallende middenvelder en was elke wedstrijd op het veld behalve toen ik geblesseerd was. Dit gaf me veel vertrouwen en zorgde er ook voor dat ik met een goed gevoel weer naar Nederland ging voor de kerstvakantie. Maar over die tijd later meer…
