Melanie – deel 6; onderlinge (wed)strijd!
In mijn laatste update vertelde ik dat off-season eraan kwam en ik keek ernaar uit om weer te kunnen voetballen. Dit is natuurlijk al een tijdje geleden omdat het tweede seizoen inmiddels is begonnen, maar ik kan jullie vertellen dat ik een goed off-season heb gehad, dit is eigenlijk de tweede helft van het seizoen in Amerika. Met de kerstdagen ben ik thuis geweest en twee dagen nadat ik terug was gekomen in Minot, begonnen we gelijk weer met voetbal. Normaal gesproken zouden we pas weer in februari beginnen, maar ik vond het wel fijn dat het eerder begon, het gaf me een beetje afleiding en zo miste ik het thuis zijn in Nederland wat minder erg. Ik heb er normaal nooit zoveel moeite mee dat ik mijn familie erg mis, als ik eenmaal ergens ben of als ik weet waar ik terecht kom, maar ik denk omdat dit pas de tweede keer was dat ik het thuisfront verliet, had ik er iets meer moeite mee dan ik verwachtte. Na de eerste maand had ik het gevoel dat ik alweer naar Nederland wilde, maar ik moest op dat moment nog drie maanden wachten.
Voordat off-season begon, moesten in november, alle atleten helpen met het opbouwen van de bubble die over het veld heen kwam, dit duurde ongeveer een week. We moesten komen helpen op alle mogelijke momenten, dus wanneer je klaar was met school bijvoorbeeld. Deze moesten we opbouwen omdat het begon met sneeuwen en op deze manier konden alle sporten gewoon door gaan. Het was meestal rond de -20 graden buiten, en als je dan een verwarmde bubble over het veld hebt voor ongeveer vijf maanden mag je niet klagen. Een ander voordeel is dat het veld niet zo groot lijkt wanneer we sprintjes moesten trekken voor straf haha. Tijdens deze vier maanden hield ik me vooral bezig om zo fit mogelijk te worden en ik stond dan ook elke dag in de sportschool. We hadden drie keer per week gewichtstraining en twee keer per week voetbaltraining. Dat voelde best raar want je had ineens zeeën van tijd en ik wist echt niet wat ik moest doen met die tijd, want veel is er niet te doen in Minot. Ik rende elke dag rond de 4 km en vroeg ik mijn gewichtstrainer ook om extra trainingen en ik deed dus uiteindelijk vijf keer per week gewichtstraining. Mijn vriendinnen verklaarde me voor gek, maar het resultaat betaalde zich uit.
Mijn coach vindt het belangrijk dat we de wil hebben om te winnen en dus deden we elke week een 1 tegen 1 toernooi. Het hele team werd opgedeeld in groep A, B, C, D en E en in elk team zaten er zes meiden. Ik lach gewoon als ik eraan terugdenk hoe ons voetbalteam dit vond, doelloos en niet leuk. We moesten namelijk een tijd afspreken waarop we alle zes beschikbaar waren en als je daar dan aankwam was de sfeer om te snijden. Ondanks dat we het allemaal niet “heel serieus” namen, we waren allemaal gespannen en ready om te winnen. We speelden 1 tegen 1 voor 7 minuten (wat ik veel te lang vond voor zo’n partijtje), en als we verloren moesten we 3 huskies rennen in 2 minuten. Een huskie is naar de 5 yards en terug, 10 en terug, 15 en terug, 20 en terug en 25 en terug. Nu kan je je natuurlijk voorstellen dat als je dit had gesprint, het vermoeiend was om gelijk daarna weer 7 minuten te knokken. Soms dacht ik serieus echt dat ik in een strafkamp leefde, op voetballend gebied. Ik heb namelijk nog nooit zo’n fanatieke trainer gehad of gezien. Je kreeg 3 punten als je de wedstrijd won en dan hoefde je niet te rennen, 1 punt als je gelijk speelde, je rende dan samen met je tegenstander en 0 punten als je verloor en dan rende je alleen. Uiteindelijk was de deal dat als je de meeste punten had uit je team voor die vijf wedstrijden van die dag, je eerste of tweede was en je een groep omhoog ging. De middelste twee bleven in die groep en de laatste twee degradeerden een groep.
Dit soort trainingen moesten laten zien wie er het meeste wilde winnen en hoe goed mensen met hun sport bezig waren in off-season. En oh ja, de begin ranking van dit toernooi werd gebaseerd op hoe de trainers de ranking van het team in hun hoofd hadden. Als je in groep E begon gaf dat je natuurlijk niet echt zelfvertrouwen. Nu zei ik dat mijn harde werk zich gelukkig uitbetaalde, dit omdat ik begon in groep B, promoveerde naar groep A, en bleef daar voor de rest van de weken. Ik geloof dat we dit toernooi voor 4 weken deden, dus 4 keer. Achteraf denk ik dat dit soort activiteiten niet altijd goed zouden zijn voor een team, want het drijft elkaar onderling uit elkaar. Natuurlijk gun je iedereen het beste, maar iedereen wilt natuurlijk winnen. De coach gebruikt deze activiteit ook om zijn opstellingen te maken voor de wedstrijden in off-season en zei constant dat als je je bewijst in deze 1 tegen 1 wedstrijden, je hoogstwaarschijnlijk een basis plaats in het nieuwe seizoen zou krijgen. Ondanks trainingen zoals deze is de rest van het seizoen verder wel goed geweest en was ik blij dat ik in mei weer naar huis mocht. Dit keer voor drie maanden! Voordat ik naar Amerika vertrok vorige zomer, werkte ik bij mijn moeder op het werk als administratief medewerker en nu kon ik daar gelukkig weer terecht.
Mijn terugreis verliep veel beter vergeleken met mijn terugreis in de winter afgelopen december en ik ging gelijk aan het werk de dag nadat ik terugkwam. Ik wilde zoveel mogelijk uren en aangezien mijn vriendinnen nog geen zomervakantie hadden, was het beter dan vervelen.
