Fenna – deel 6; blessureleed

Toen ik aankwam op het vliegveld in New York had ik meteen stress aangezien ik geen 4g op mijn telefoon had en allerlei dingen qua vervoer moest gaan regelen waar internet toch wel handig voor zou zijn. Gelukkig had ik wifi en kon ik uiteindelijk de bus pakken naar Grand Central, waar ik vervolgens de trein nam naar Waterbury en vanwaar vriendinnen me ophaalde op het station. Ik werd op m’n wenken bediend aangezien we meteen naar de mall gingen om sushi te eten en uitgebreid over de vakantie te kletsen. Eenmaal aangekomen in het appartement die ik met drie anderen deel ging ik mijn kamer versieren en m’n tas uitpakken. Ik was hartstikke moe en de volgende dag ging ik de rest van het team weer zien en de nieuwe coach ontmoeten. Preseason begon nu maar helaas was ik nog niet fit om te spelen door de blessure die ik had opgelopen in de bergen en m’n knieën nog echt aan rust toe waren. Het begin van het seizoen was heel moeilijk voor me omdat ik alleen maar heb toegekeken vanaf de zijlijn en elke dag bij de fysio te vinden was. We begonnen het seizoen wisselvallig en ik vond het frustrerend om telkens langs de kant te zitten maar het kon niet anders. Hoe graag ik ook wilde spelen, het belangrijkste was dat ik voor m’n lichaam zorgde. Naast het voetbal ging het op school hartstikke goed en had ik ook een baantje ernaast genomen op campus en bestond mijn dag uit naar de les gaan, fysio bezoeken, bij de training kijken, naar werk gaan, en pas daarna had ik vrije tijd in de avond. Dit was een heel druk programma maar ik vond het toch wel fijn om een baan er bij te hebben zodat ik nog iets te doen had en ik op die manier een beetje geld kon sparen. Wat trouwens tot nu toe nog niet echt gelukt is, haha…

Op een gegeven moment in het seizoen vielen er steeds meer speelsters uit door blessures en werd het aantal fitte speelsters kleiner en kleiner. Het ging iets beter met m’n knieën en ik wilde er voor m’n team zijn, en dus besloot ik weer wat minuten te gaan maken. Dit was inmiddels halverwege het seizoen en ik had al heeele lange tijd niet in het wedstrijdritme gezeten, dus het was flink wennen om weer op het veld te staan. Het was frustrerend want ik had het gevoel dat ik niet speelde als hoe ik wist dat ik kon spelen en m’n knieën waren elke training en wedstrijd op een unieke manier getaped die de fysio bedacht had om me te helpen.

Na iets van 5/6 wedstrijden te hebben gespeeld en gelukkig toch wel een paar doelpunten en assists hebben kunnen geven, ging het fout. Ik ben nooit een fan van koppen geweest en probeer er altijd om heen te werken door de bal op m’n knie of borst aan te nemen, maar deze keer had ik geen keuze. Ik sprong op en plotseling voelde ik een enorme knal op m’n achterhoofd. M’n tegenstander kopte per ongeluk tegen mijn hoofd aan in plaats van de bal en we gingen allebei met pijn naar de grond. We stonden op dat moment achter en ik had geen tijd om weer geblesseerd te zijn dacht ik, en vertelde me fysio dat het goed met me ging en dat ik er weer in wilde. Maar ik had wel ontzettende hoofdpijn, had het gevoel dat ik moest overgeven, en ontzettend gevoelig voor licht en geluid. Maar voor de rest ging het goed met me…! Toen de fysio verklaarde dat ik een hersenschudding had weigerde ik het te accepteren want ik kon niet wéér geblesseerd zijn.

Ik heb de rest van het seizoen niet meer gespeeld en vier maanden later heb ik er nog steeds last van en heb ik nog niet mogen sporten. Dus, misschien had de fysio dan tóch wel gelijk. Dit is de vervelendste blessure die ik ooit heb gehad aangezien ik vooral de eerste weken niks heb mogen doen en alleen in bed heb gelegen met de gordijnen dicht. Ik ging niet naar de lessen toe en was compleet van de sociale radar af. Ik heb het heel moeilijk had gehad maar gelukkig had ik heel veel steun van m’n familie thuis en m’n vriendinnen hier. Het klinkt misschien cliché, maar je leert ontzettend veel over jezelf als je zo een nare blessure hebt aangezien je geduldig moet zijn en elke dag hoop moet hebben. Ik weet maar al te goed hoe je je kan voelen als geblesseerde sporter op welk niveau dan ook, dus als je vragen hebt of er iets over kwijt wilt, I am your (wo)man. Blessures zijn verschrikkelijk, maar ze horen er bij helaas. Dit was niet het seizoen waar ik op had gehoopt maar ik kan er niks aan veranderen. Toen ik eenmaal weer in het vliegtuig zat kon ik niet wachten om weer naar huis te gaan en heerlijk vertroeteld te worden door m’n ouders en op de bank te liggen chillen!

Volgende keer vertel ik over hoe het was om weer thuis te zijn en kan ik een update gegeven over hoeveel ik heb genoten om weer m’n moeders kookkunsten te ervaren en weer op een fiets te zitten!