Deel 3 – De Kers debuteert

Het werd mij snel duidelijk dat ik niet alleen de spelertjes, maar ook de ouders en de club uit de brand had geholpen nadat ik mezelf had benoemd als trainer/coach. In de voorbereiding van het seizoen werden er al wedstrijdjes georganiseerd om de kinderen te laten wennen aan de club. Het was niet geheel verrassend dat het geheel nieuw samengesteld team met regelmaat de bal uit het doel kon vissen. Die andere kinderen waren immers al gewend om samen te voetballen en in onze beleving konden zij elkaar makkelijker “vinden”. Het scheelt wanneer je op voorhand niet al te hoge verwachtingen hebt. De samenstelling was niet gebaseerd op niveau en beleving. Wie maakt zich nog druk als het team geregistreerd staat als Jo11-15. Ja dat klopt, een vereniging met heel veel jeugdteams. Maar goed, we waren niet het laagst genummerde team. Achter ons zaten nog 2 teams. Toch knap wanneer je dat als vereniging allemaal weet te organiseren.

Wellicht was de club al eerder gestopt bij het vinden van een begeleidingsteam, want zoals eerder gemeld was er dus aanvankelijk geen trainer/coach voor dit team. Zoals bij veel verenigingen lost dit probleem zich meestal bijna vanzelf op. Met 23 jaar aan voetbalervaring in “the pocket” kon ik mijn creatieve drang enigszins temperen. Waar het wel aan ontbrak was enige structuur. Ideeën genoeg, maar kon ik deze ook loslaten op de spelertjes? Geen idee van leeftijdsspecifieke kenmerken en wat kinderen in deze fase kunnen ontwikkelen. Mijn houvast was mijn kennis van het spel voetbal, dus ik moest maar kijken hoe de kinderen met de “opdrachten” aan de slag gingen. Vonden ze het wel leuk? Was het niet te ingewikkeld? We maakten een aantal eenvoudige afspraken met de spelertjes en van de ouders kregen we de ruimte en het vertrouwen. Denk dat ze allang blij waren. Het zou één van mijn leukste seizoenen worden als trainer/coach.

Voor zover ik mij kan herinneren trainden we 1x per week op de woensdag in de namiddag. Mijn nieuwe “baan” beviel me goed en ik keek uit naar de eerstvolgende training. Toch moest ik er ook behoorlijk aan wennen. Ik weet nog goed dat ik ongeveer een uur voorafgaande aan één van de eerste trainingen een aantal afmeldingen doorkreeg. Daar baalde ik enorm van en vroeg me af of dit ook met het weer te maken kon hebben. Vast wel, want het regende behoorlijk. Ik besloot om ons afsprakenlijstje lichtelijk uit te breiden. Ik leerde vrij snel dat het belangrijk is om randvoorwaarden te creëren zodat ik mijn taak als trainer/coach zo goed mogelijk kon uitvoeren. Het gaat weliswaar uiteindelijk over het voetballen, maar zonder voorwaarden was het lastig om de inhoud te behandelen. Niet alleen het weer hielp daarna mee, maar ook de ouders hadden de boodschap begrepen. Trainen hoort er nu eenmaal bij; weer of geen weer.

Ik weet nog goed dat ik vrij “aanwezig” was tijdens de wedstrijden. Het fluitsignaal voor de aftrap werkte op mij als een hondenfluitje. Niet dat ik de hele wedstrijd stond te blaffen, maar het had er angstig veel weg van. Ik had het gevoel dat ik ze naar de overwinning moest schreeuwen. Ik smeet met termen als “kom op”, “niet opgeven”, “pak ze aan”. Weet ik veel wat ik allemaal heb gezegd. Dat hielp soms, althans dat was mijn beleving. Wanneer de wedstrijd met een negatief resultaat was geëindigd, dan was mijn zaterdagavond min of meer al verpest. Zo fanatiek was ik. Het woord verliezen kon ik niet horen, zien of schrijven. Hoe ik de groep bij elkaar heb gehouden en hoe we in dat seizoen resultaat op resultaat stapelden? Ik heb echt geen flauw idee. Ik deed de dingen waarvan ik dacht dat het zo wel kon. Ben zelf ook voetballer geweest, dus dan denk ik even terug aan de trainers en coaches die ik toen had. Volgens mij waren ze niet veel anders. Na afloop van het seizoen hebben alle ouders ons bedankt. Mijn eerste seizoen als coach zat erop. Was van mening dat ik wel aan mezelf moest werken om mijn overwinningsdrang te temperen. Ik wilde niet die coach zijn, die alleen maar stond te coachen op inzet en beleving. niet zo gek dat ik mij voor het seizoen erop zou inschrijven voor een trainerscursus.

Winnen, gelijkspelen of verliezen; het is een resultaat. Een reeks gebeurtenissen die zich afspelen tijdens een jeugdwedstrijd bepalen uiteindelijk het resultaat. Het resultaat komt dus onderaan de streep en mag niet de ontwikkeling van het individu blokkeren. Winnen is leuk, maar verliezen leert ons ook om te overwinnen…

De Kers