Deel 29 – De Kers; beleid vs ambitie
Nog niet zo lang geleden begon een nieuw voetbalseizoen. Wanneer je erover nadenkt, dan kunnen we dit rustig uitdrukken in “enkele maanden”. Op dit punt aangekomen komt het besef dat het nog maar enkele weken duurt voordat het seizoen alweer voorbij is. Tijd om even achterom te kijken en alles nog even de revue te laten passeren. Puur om lering uit te trekken, zodat we de ervaringen weer mee kunnen nemen richting het nieuwe seizoen. Dit geldt voor alles en iedereen, van actief jeugdlid, trainer, coördinator tot aan bestuurder. Gedurende het seizoen lees je met regelmaat dat er meer moet gebeuren om het meiden- en vrouwenvoetbal in balans te krijgen met het “mannenvoetbal”. Ook de wens van verenigingen om het niveau flink op te krikken is een veel gehoord pleidooi. Als ik dit lees, dan vraag ik me af of er voldoende besef, kennis en bereidheid is om dit daadwerkelijk vorm te geven. Verenigingen vinden het maar raar wanneer andere verenigingen aan de betere speelsters lopen te trekken. Niet letterlijk, maar het scheelt niet veel.
Er zijn verenigingen die vinden dat er geen onderscheid mag zijn in hoe je omgaat met kinderen. Eens, maar tegelijkertijd wordt er ook aangegeven dat er voor zgn. selectieteams niet meer mag worden geregeld ten opzichte van de recreatieve tak. Hier maak ik mij wel zorgen om, want door extra investeringen achterwege te laten voor de prestatieve tak, doen we de speelsters tekort die de ambitie hebben om ook in zichzelf te investeren. Denk aan betere training, vaker trainen, langer trainen en trainen op een niveau dat het beste aansluit bij de ontwikkeling van het individu. Het zou al helpen wanneer je als vereniging beleid hanteert dat hierop aansluit.
Gelukkig zien we steeds vaker verenigingen die de meiden samen met jongens indelen in een team. In het begin zullen dergelijke “veranderingen” op weerstand stuiten, maar geef niet op. Na verloop van tijd is (nagenoeg) iedereen eraan gewend en zal het draagvlak alleen maar groter worden. Vooral de meiden zullen je dit in dank afnemen, want nu zullen ze minder snel het gevoel krijgen dat ze op het tweede plan komen. Kiezen meiden er na een aantal jaren voor om toch met andere meiden in een team te voetballen, dan blijft dit hun eigen keuze. Er zal dan geen sprake (moeten) zijn van een gedwongen keuze.
Andere meiden kiezen er bewust voor om bij de jongens te blijven voetballen. Vaak gaat het hier om speelsters die in een KNVB-traject zitten en “voetbalweerstand” nodig hebben om (nog) sterker en sneller te worden. Hoe dan ook; meiden die vroeg of laat doorstromen naar de senioren hebben doorgaans minder moeite om aan te haken bij het niveau, vooral wanneer het betreffende team uitkomt in de landelijke klassen.
De keuze om ander beleid te voeren ligt bij het bestuur van de vereniging. Het bestuur wordt gekozen tijdens de ledenraad. Plat gezegd heeft het bestuur van de leden toestemming gekregen om het beleid te voeren. Blijven verenigingen op de deur kloppen van een speelster, dan kun jezelf afvragen waarom ze steeds de beste speelsters bij je weg komen halen. Enerzijds zal het iets zeggen over het aantal talentvolle speelsters dat je bij de vereniging hebt rondlopen. Anderzijds zou het iets kunnen zeggen over het beleid dat wordt gevoerd ten aan aanzien van talentontwikkeling. Of is er geen beleid?
De Kers
