Deel 30 – De Kers; samen op weg, of niet?
Aanstaande zondag is het eindelijk zover; in het kader van het ontwikkelen van het vrouwelijk technisch kader, organiseert de UVVA een clinic voor trainsters. Tot nu toe hebben 17 trainsters zich aangemeld. Een pluim voor de mensen die zich ervoor hebben ingezet om kaderleden van hun vereniging te enthousiasmeren om hieraan deel te nemen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we vele tientallen verenigingen hebben aangeschreven om hun kaderleden te wijzen op de door de UVVA georganiseerde scholing. We hebben ons uiterste best gedaan om uit te zoeken wie de coördinatoren zijn binnen de vereniging. Vervolgens stellen we de uitnodiging op en sturen we deze gericht aan de betrokken functionarissen. Dat er vanuit de verenigingen nauwelijks respons komt zouden we teleurstellend kunnen noemen. Ik ben ervan overtuigd dat het aantal deelneemsters nog vele malen hoger had kunnen uitvallen, mits verenigingen het initiatief zouden kunnen waarderen en zelfs omarmen. Het gaat hier niet alleen om het ontwikkelen van het kader. Het gaat hier natuurlijk ook om het creëren van een betere balans mannelijk en vrouwelijk opgeleid kader. Daarnaast vergroot je de kansen om voor elk team (en dus voor elk kind) een hoger niveau aan te tikken. Vermoed dat er nog (te) vaak naar de verpakking wordt gekeken in plaats van de inhoud. Draagt het evenement de naam van een BVO of een bekende voetballer/voetbalster, dan zijn de stoelen bij wijze van spreken niet aan te slepen.
“We” roepen allemaal dat het tijd wordt dat het voetbal voor meiden en vrouwen gelijk getrokken moet worden met de mannen. Wat we alleen niet te lezen krijgen, is hoe dit dan zou moeten gebeuren. Dat de vertegenwoordigende teams het goed doen, zorgt voor een boost en hierdoor groeit het enthousiasme om er (nog) meer aan te doen om de meidentak binnen de vereniging te laten groeien. In dit laatste opzicht manifesteren meerdere verenigingen zich “goed”. Een aantal verenigingen beschikt over meer dan 20 meidenteams. Dat zijn behoorlijke aantallen. Tegelijkertijd ontstaat er ook een valkuil, want hoe ga je zoveel meiden voldoende aandacht geven zodat er sprake is van een optimale ontwikkeling van het individu? In 9 van de 10 gevallen komt dit op de schouders van de welwillende ouder.
Daar zitten dus moeders tussen, maar zelfs ook speelsters die zelf nog in een juniorenteam voetballen van de vereniging. “Iedereen” blij, want dan hebben we “dat” ook weer opgelost. Stel je voor: jonge speelsters, zelf volop in ontwikkeling om vervolgens losgelaten te worden op een jeugdteam. Ben zeer benieuwd hoe deze jonge enthousiastelingen begeleid worden bij hun nieuwe taak en met welke frequentie. Gek genoeg lees je opvallende oproepen van verenigingen die dus al beschikken over 20+ meidenteams. Oproepen met de strekking dat “we” nog speelsters zoeken voor diverse teams. Hoe dan? Je hebt al 20+ teams en dan wil je nog meer speelsters?
Een positieve trend is het feit dat steeds meer meiden in een gemengde competitie gaan voetballen (de meisjes tegen de jongens). De realiteit leert dat koste wat kost teams gevuld moeten worden met speelsters die in staat zijn om onder dergelijke weerstanden te voetballen. Wellicht kost het minder inspanning om de meiden te “halen” dan ze zelf op te leiden. We willen allemaal het beste voor de meiden, meer aandacht voor het meiden- en vrouwenvoetbal en de positionering binnen de vereniging. Samen kunnen we het podium uitbreiden…Zin in zondag; volle bak training en aan de slag met trainsters:).
De Kers
