Deel 42 – De Kers; 1 van de 16

Wat velen misschien niet weten, is dat meiden reglementair hun gehele jeugd gemengd mogen voetballen. In de meeste gevallen komt dit neer op 1 speelster in een team dat bestaat uit 16 teamleden. Ja, je bent weliswaar in de “minderheid”, maar zolang het breed wordt geaccepteerd dat je een meisje bent dat zich kan meten met de jongens, dan heb je mijn zegen. In de praktijk zullen/moeten de meiden al eerder uitstromen naar een meidenteam.

Voor veel meiden vormen de fysieke verschillen een belangrijke reden om over te stappen naar een team waarin ze zich minder bezig hoeven te houden met fysieke aspecten en dus meer aan voetballen toekomen. Ook niet onbelangrijk wanneer plezier als een rode draad door jouw favoriete bezigheid loopt. Los van de fysieke verschillen, speelt er nog een fenomeen mee; haantjesgedrag. Bijna elk team heeft er mee te maken (gehad). Als blijkt dat je wel kan meekomen en je krijgt het vertrouwen van de trainer, dan kunnen andere “krachten” loskomen.

Praktijkvoorbeeld; 3 teamleden strijden om rugnummer 10. Stel je voor dat jij 1 van die 3 bent die hiervoor in aanmerking komt. Valt de eerste keuze van de trainer niet op jou, dan baal je ervan, maar je accepteert het in zoverre. Je wilt laten zien dat je bereid bent om ervoor te blijven knokken. Heb jij het in de ogen van de trainer verdiend om het begeerde rugnummer 10 te krijgen, dan ben je blij en dan hoop je natuurlijk dat iedereen ook blij voor jou is. Er zijn mensen die het je van harte gunnen, maar wat gaat er gebeuren met die 2 “mannelijke” concurrenten die door “jouw” toedoen achter het net vissen? Denk erom, je bent nog altijd in de “minderheid”. Je hebt er niet om gevraagd, maar voordat je het beseft heb je kans dat zich inmiddels meer belanghebbenden in de concurrentiestrijd hebben gewikkeld en die daar hun eigen draai aan geven. Je bent tenslotte dat meisje die de plek van een jongen heeft “ingepikt”.

Het gaat dan ineens niet meer over voetbal, want je hebt iemand z’n “mattie” benadeeld en bij de eerstvolgende training voel je dat er iets niet klopt. Je bent weliswaar 1 van de 16 teamleden, maar dat blijkt helaas in de praktijk niet het geval. Je wordt genegeerd, overgeslagen er wordt over je geroddeld. Middelen worden geheiligd om er maar voor te zorgen dat je niet aan de bal komt, ook al sta je de hele tijd vrij. Het spannende moment komt nog; onbedoeld rolt de bal in jouw richting en je ziet je kans schoon om er iets nuttigs mee te doen. Op dat moment hoop ik dat je à la Frenkie de Jong om je heen hebt gekeken, want “ze” gaan die bal van je afpakken, reglementair of niet. De schoonheid van het voetbal is even niet aan de orde. Je moet overleven, want aan alles en nog wat is te zien dat je de komende fase bezig zult zijn met het ontwijken van tackles, slidings, bodychecks en ellebogen. Kan nuttig zijn, maar er lijkt geen einde aan te komen. Het ligt er (te) dik bovenop. Ze moeten jou hebben. Die hele bal interesseert ze niets, die ligt daar nog steeds, onberoerd. Als je denkt dat je eindelijk de training hebt overleefd, dan blijf je het gesprek van de dag. Er komt pas een einde aan wanneer jij voor jezelf hebt besloten dat het genoeg is geweest.

Je loopt niet weg, want je wilt je niet laten kennen. De voorwaarden om te kunnen sporten in een veilige omgeving zijn simpelweg niet aanwezig, en dat is de reden dat je verdergaat.

De Kers