Introductie Melanie

Toen ik jong was had ik altijd al ideeën over wat ik wilde doen als ik later groot zou zijn. Het liefst wilde ik of piloot of profvoetbalster worden. Ik moet wel toegeven dat ik eigenlijk een meisje ben die altijd alles wel heel leuk vond, maar nooit echt heel overtuigend iets zo graag wilde als die twee dingen. Het ene moment wilde ik iets gaan doen met capoeira (Braziliaanse vecht-dans) omdat ik daar een paar proeflessen van had gehad op de basisschool en het andere moment dacht ik dat ik een medaille kon winnen met zwemmen. Ik weet nog dat wanneer mijn moeder me vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde, ze altijd zei dat ik een dag voordat ik jarig was haar pas moest vertellen wat ik wilde, want ik wissel toch wel weer van gedachten. Ook toen mijn stiefvader de eerste zomer van de drie opeenvolgende zomers had gespendeerd in de Verenigde Staten om meiden voetbaltraining te geven, wilde ik ineens naar het buitenland om daar te voetballen en te studeren.

Nooit had natuurlijk iemand gedacht dat ik die gedachte zou waarmaken. Mijn moeder wist volgens mij niet dat ik best serieus was, maar volgens mij dacht zij ook wel dat het weer zo’n rare ingeving kon zijn. Maar op een of andere manier vonden de mensen waartegen ik het vertelde het wel een gaaf idee. Mijn stiefvader had er ook geen rare gedachte bij en nam mij ook serieus. Hij had het idee zelfs al een paar keer bij mij neergelegd, maar misschien wel als een soort van grapje. Ik dacht er best vaak aan hoe tof het zou zijn als ik iets heel anders kon doen als wat de meeste mensen doen als ze klaar zijn met hun middelbare school.

Dit begon allemaal in 2013. Maar eerst was het natuurlijk van belang dat ik de middelbare school af zou maken. Eind 2015 zat het idee nog steeds in mijn hoofd dat het wel een hele ervaring zou zijn om naar een “University” in Amerika te gaan. Ik denk dat veel meiden zo’n gedachte wel eens hebben gehad als je de film “High School Musical” had gekeken, want dat was natuurlijk het mooiste wat je maar kon overkomen. Maar op een of andere manier voelde het wel bijzonder voor mezelf als ik voor een langere tijd met hetzelfde idee in mijn hoofd zat. Ik had het gevoel alsof ik er iets mee moest doen. En bovendien, ik had toch nog geen idee wat ik wilde gaan doen als ik de middelbare had afgerond. En hoe perfect zou het zijn als je een tweede taal vloeiend kan spreken? Super goed voor je persoonlijke ontwikkeling natuurlijk! Er zitten zoveel positieve kanten aan; in je eentje naar de andere kant van de wereld gaan en doen wat je leuk vind, je droom laten uitkomen, en nieuwe vrienden maken.

Maar aan de andere kant wist ik natuurlijk ook wel dat het geen goedkope droom is. Nu had ik wel het geluk dat ik altijd al voetbalde op een goed niveau. In Amerika is het gebruikelijker om niet voor een club te voetballen, maar voor een school. Als je daar op high school zit kan je aan zoveel mogelijk sporten meedoen als je wilt, en wanneer je naar college gaat ga je je vaak specialiseren in 1 of 2 sporten. Tegenover jouw prestaties kan je dan een beurs krijgen, wat ze in Amerika “scholarship” noemen. Misschien hebben de meiden onder ons daar wel eens van gehoord wanneer Emily Fields doet alsof ze een scholarship aangeboden krijgt in de serie “Pretty Little Liars”. Ze moet daarover zelfs tegen haar ouders liegen omdat die in eerste instantie het niet kunnen betalen om haar naar college te laten gaan. Dit betekent dus dat een scholarship jou kan helpen om naar een school te gaan die in eerste instantie niet betaalbaar voor jou is. In Nederland zijn wij gewend dat particuliere opleidingen de duurste opleidingen zijn, waarvoor je gemiddeld 10.000 euro per jaar betaald. Ik kan je vertellen dat je in Amerika niet 1 college kan vinden die een dergelijke prijs vraagt per jaar. Het begint namelijk ongeveer bij 20.000 euro per jaar. Dat is voor de meeste mensen op de wereld niet te doen, en daarom is het een hele logische en slimme manier voor Amerikanen om met een scholarship naar college te gaan en de sport waarin je uitblinkt te beoefenen.

Wat ik daarvoor moest doen vertel ik je de volgende keer…