Melanie – deel 7; Voetballen bij -10!!
Ons preseason was minder hard dan ik had verwacht. Natuurlijk waren er dagen bij dat we heuvels moesten rennen omdat we een trainingspartijtje verloren hadden, of dat we sprintjes moesten trekken totdat we erbij neervielen omdat we kennelijk te bang waren om er hard in te gaan bij de training op corners. Ook moesten we op onze vrije dag naar het lokale park komen om daar met het team coopertesten te rennen. Maar ondanks dat is het me dat jaar erg meegevallen. natuurlijk ook omdat ik me goed van tevoren had voorbereid, maar ook omdat ik de gedachtegang erachter begon te herkennen. Het enige wat mijn coach eist is dat wij hard erin gaan, niet bang zijn, slimmer zijn dan de tegenstander en werkvermogen laten zien. Alles geven om te winnen.
Het seizoen ging niet zoals verwacht en we waren dan ook best teleurgesteld in onszelf. We hadden pieken en dalen, maar omdat we het jaar ervoor op het eind alleen maar pieken hadden, leek het best wel slecht te gaan. Uiteindelijk viel het best mee, maar omdat je gewend bent om veel wedstrijden achter elkaar te winnen en met 10 gewonnen wedstrijden achter elkaar het seizoen afsluit, en het nu de ene week goed en de andere week wat minder gaat, voelde het raar. Uiteindelijk hadden we dit seizoen met 7 gewonnen wedstrijden achter elkaar afgesloten en de eerste 2 van de 3 wedstrijden in de playoffs voor het NCAA (de league waar je in speelt) hadden gewonnen, was het nog best teleurstellend dat we in eerste instantie niet naar het NCAA toernooi mochten. Maar toen kwam het goede nieuws dat we nog een kans hadden om naar het toernooi te gaan, het hing alleen af van de anderen teams en andere regio’s die ons nog een stem als team die extra naar het toernooi mocht konden geven. Mijn coach kennende ging hij al zijn berekeningen doen en zei hij dat we best een goede kans hadden om toch nog te gaan.
We werden op een maandagavond – de dag nadat we verloren hadden – bij elkaar geroepen om om 17:30/18:30 de loting voor het toernooi te kijken. We waren allemaal super gespannen, maar hadden al wel een voorgevoel dat we erin geloot werden. Het ging allemaal super snel toen ze aankwamen bij de mid-west regio waarin wij dan zouden vallen. De enige optie was om of nummer 7 of nummer 8 te zijn. Nummer 8 werd gelijk in de eerste wedstrijd “onthulling” genoemd, en dus werd het nog spannender omdat de kans dat Minot State University genoemd werd alleen maar kleiner werd. Ik krijg nu weer kippenvel als ik aan dat moment terugdenk. Zenuwslopend. Maar mijn coach kennende kon hij niet fout zitten en vertrouwde ik eigenlijk wel een beetje op zijn berekeningen. En ja hoor, toen Minot State University genoemd werd, sprongen we op, gilden we, knuffelden we elkaar, want ja we kregen wel nog een kans om ons seizoen voort te zetten.
Minot State University tegen Bemidji in Minnesota zou de eerste wedstrijd van het toernooi voor ons worden. We zouden de woensdagochtend vertrekken, woensdag avond daar aankomen, vrijdag om 2 uur ‘s middags spelen. We hadden er allemaal super veel zin in, waren wel gespannen, maar we wisten wel dat we hoe dan ook er alles aan zouden doen om te winnen. Het was koud in Bemidji. Het sneeuwde donderdag de hele dag en toen we er aankwamen lag er al een dikke laag sneeuw. Het was iets wat niemand leuk vond om in te spelen, maar we wisten dat we sterker moesten zijn dan de tegenstander. Mijn coach zei dan ook; “Er zou altijd een team zijn dat meer klaar voor de wedstrijd is dan het andere team. En vandaag zijn wij dat”. De coach van Bemidji had namelijk mijn coach een berichtje gestuurd waarin hij klaagde over het feit dat het niet werd afgelast en dat het niet normaal was om in deze kou te spelen. Nu was het dus wel duidelijk welk team meer klaar was voor deze wedstrijd. Zelf was ik ook zo klaar voor de wedstrijd, het was koud buiten, maar door de adrenaline voelde ik dat niet tijdens de warming-up. Het was -10 graden, maar dat zou mij niet van mijn concentratie afhouden.
De eerste paar minuten had Bemidji een paar aanvallen, maar het grootste deel van de eerste helft hadden wij de bal. Het was lastig omdat het veld met sneeuw was, de bal glad en keren was lastig, want je wilde op je voeten blijven staan natuurlijk. Het spelletje ging wat langzamer en moeizamer dan normaal, maar dat weerhield ons niet van kansen creëren. Ook was ons American Football team, die de volgende dag tegen Bemidji zou spelen, speciaal naar onze wedstrijd gekomen zodat ze ons konden aanmoedigen. Ik had twee kansen in de eerste helft, waarvan ik dacht dat de eerste er wel in zou gaan. Het schot was perfect, maar de bal raakte net de lat. Het gaf me vertrouwen dat het mogelijk was om deze wedstrijd te winnen. Na de eerste helft renden we naar de bus, want spelen in -10 is geen pretje. Je voelt je benen niet meer koud zijn, maar begonnen uiteindelijk warm aan te voelen door het tintelen. De tweede helft was niet zoals we hadden verwacht. We stonden 1-0 achter maar het was zeker niet onmogelijk om terug te komen in de wedstrijd. Op een of andere manier stopten we met voetballen en was ons concentratie level laag. We kregen nog twee doelpunten om de oren, maar scoorden er nog wel eentje zelf. 3-1 was de eindstand, en dus was ons seizoen voorbij.
Helaas, maar we hadden wel geprobeerd er alles aan te doen. We keerden terug naar ons hotel, de coach was trots op ons, we gingen naar een luxe restaurant, en hadden ondanks alles vrede met de verloren wedstrijd. De volgende dag gingen we naar de American Football wedstrijd, maar omdat het die dag ook -10 was bleven we maar voor eventjes en keerden daarna terug naar huis. We hadden 3 wedstrijden in 5 dagen gehad, en ik herinner me dat ik me lichamelijk zo op voelde. Ik had overal spierpijn, geen energie meer, en mentaal was het ook even genoeg met de spanningen en druk. Het was een mooi seizoen, en ik ben zeker trots op mijn team, ondanks dat we hoopten dat we verder zouden komen in de competitie. It’s all in the game!
