Deel 20 – De Kers; verlengen, of toch stoppen?
“Als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg!” Woorden die indruk op mij hebben gemaakt en dus woorden die mij in de loop der tijd (mede) hebben gevormd. In het seizoen 2014 – 2015 beleefde ik het bijzondere hoogtepunt door als trainer-coach van Saestum Vrouwen 1 samen met de speelsters het 10e landskampioenschap amateurs in de clubhistorie binnen te halen. Op dat moment had ik mijn 4de jaar als eindverantwoordelijke voor de groep erop zitten. Was dat het goede moment geweest om er op dat moment een streep onder te zetten? Met wat ik nu weet; absoluut! Het 3de jaar verliep moeizaam qua resultaten, ook al bleven we ervoor gaan. Hoe mooi is het dan als je het seizoen erop ongenaakbaar blijkt en met veel overtuiging het landskampioenschap binnenhaalt? Vervolgens plakte ik er nóg een seizoen achteraan, maar dat bleek achteraf toch teveel van het goede. Daar heb ik van geleerd…
Het laatste seizoen was er ook één met ups- en downs en de eindklassering leverde niet meer op dan een plaats in de sub-top. Het was duidelijk tijd voor verandering. Ondanks dat we niet het niveau van het kampioensjaar hebben gehaald, hebben we het seizoen goed afgesloten. Ik had inmiddels al wat “verse” hooi op mijn vork genomen; verhuizing, nieuwe baan en de opstart van de UVVA. Voorlopig zou mijn hoofd niet staan naar een nieuwe uitdaging als hoofdcoach. Het bloed kruipt toch kennelijk waar het niet gaan kan, want ongeveer een halfjaar later las ik dat VV Eldenia een hoofdtrainer zocht voor Vrouwen 1. Even dagje laten bezinken, thuis over gesproken en toen een belletje gepleegd naar Maarten de Vries; de persoon die er samen met anderen destijds voor heeft gezorgd dat VV Eldenia flink op de kaart kwam te staan met vrouwenvoetbal. Die ontwikkeling heb ik met belangstelling gevolgd, dus ik had een goed beeld van de positionering van het vrouwenvoetbal binnen VV Eldenia. De volgende dag zaten we al bij elkaar…
We zijn er snel uitgekomen en enkele dagen later betrad ik opnieuw het veld in de rol van hoofdcoach. Het was alleen een ander veld, andere speelsters, een andere omgeving en dus veel nieuwe gezichten. Deze verandering heeft een hele positieve impact op mij gehad. Ik wist dat ik “ergens” weer opnieuw moest beginnen om van een groep speelsters een team te vormen. Dat heeft mij absoluut getriggerd, want daar had ik ook enorm veel zin in. Na 5 jaar spelen om de prijzen, en vervolgens de stap maken naar een team dat op dat moment hekkensluiter was, bracht dus ook voor mij een persoonlijke uitdaging met zich mee. Zou ik ertoe in staan zijn om het team opnieuw te vormen en mijn visie over te brengen op de speelsters die dat weer zouden moeten vertalen naar de wedstrijden?
We maakten stappen en het was ons bijna gelukt om ons rechtstreeks te handhaven in de Topklasse. Inmiddels waren we zover gekomen dat we niet meer afhankelijk waren van de resultaten van andere wedstrijden. Rechtstreekse degradatie werd afgewend, de laatste competitiewedstrijd zou bij winst handhaving inhouden. Het mocht niet zo zijn; we verloren en werden veroordeeld tot de nacompetitie voor lijfsbehoud. We haalden de finale. Uit werd verloren, thuis werd gewonnen, maar over 2 wedstrijden had Jong Pec Zwolle het beste resultaat. 2 seizoenen Hoofdklasse volgden. Het eerste jaar waren we dicht bij promotie naar de Topklasse. Het tweede jaar was daar de overtuigende reeks en de beloning; promotie naar de Topklasse. Opnieuw kon de vlag worden gehesen met een mooi kampioenschap. Wat niemand wist – misschien ik zelf ook niet – is dat ik kennelijk al had besloten dat ik er na 2,5 jaar mee zou stoppen. Tijd voor een frisse wind. Achteraf gebleken een goede zet, want de “wind” waait goed over de Eldense velden. Mooi, kon ik me lekker weer storten op de UVVA. Ik heb immers geleerd van het verleden…
Het beste moment om te stoppen, is misschien wel het moment waarop iedereen graag zou willen dat je blijft…..
De Kers
